Η συνδημότισσα μας, Πηνελόπη Παπαδημητρίου, μας έστειλε μία αγανακτισμένη επιστολή περί... κοινής φασαρίας, και την δημοσιεύουμε, μαζί με ένα σχόλιο που είδαμε σχεδόν ταυτόχρονα στο Facebook από άλλη Νεοσμυρνιώτισσα: ----- Επιτέλους καλοκαίριασε (είχαμε αρχίσει να ανησυχούμε μετά τα τελευταία μπουρίνια!) και εκτός από το φυλλοκάρδι μας, ανοίξαμε και τις μπαλκονόπορτες του σπιτιού μας, δυναμώσαμε την ένταση της τηλεόρασής μας για να ακούγεται ο αγώνας στη βεράντα καθώς θα μας χτυπάει το βραδινό ανακουφιστικό αεράκι, καλέσαμε τους φίλους μας να συζητήσουμε εντόνως για τα επίκαιρα, κάναμε τα γενέθλια του παιδιού καλώντας όλον τον παιδικό σταθμό, εκνευριστήκαμε με εκείνο το άδικο σφύριγμα του δι
Αυτό που υποτίθεται ότι χαρακτηρίζει τον Έλληνα είναι η αλεγκρία του, η ευθυμία, η χαρά της ζωής. Ο Έλληνας είναι ταυτισμένος με τον χαρακτήρα και τη φιλοσοφία του Ζορμπά, ενός ανθρώπου που δεν χάνει το κέφι του ό,τι και να συμβαίνει. Κι αυτό είναι γεγονός, πάντα ήταν και πάντα θα είναι διαχρονικά. Η οικονομική κρίση όμως των τελευταίων ετών ήρθε και μας βάρεσε στο κεφάλι και μας έριξε μαζικά στα τάρταρα της κατάθλιψης. Γιατί συνέβη αυτό; Πώς το επιτρέψαμε στον εαυτό μας; Η καθολική εκκλησία έχει ως σημαία της την ενοχή… Ό,τι και να συμβαίνει, ο πιστός καθολικός οφείλει να νιώθει ενοχές και να αυτομαστιγώνεται –ενίοτε και κυριολεκτικά. Η προτεσταντική εκκλησία πάλι στηρίζει την πίστη της στη
