Όλοι φτάνουμε κάποιες στιγμές σε απελπισία… Απελπισία όχι τόσο με την έννοια να πηδήξουμε από το παράθυρο, απλώς νιώθουμε πως ο δρόμος μας είναι αδιέξοδος, πως ό,τι κι αν κάνουμε είναι μάταιο, πως όλες μας οι προσπάθειες πάνε στράφι. Ειδικά σε μια χώρα που διανύει τον 8ο(;) χρόνο οικονομικής κρίσης, τέτοια συναισθήματα είναι συχνά.
Όμως πάντα υπάρχει διέξοδος. Απλά δε μπορούμε να τη δούμε, γιατί έχουμε βυθιστεί μέσα σε μια κατάσταση και έχουμε χάσει τον προσανατολισμό μας. Όπως στη θάλασσα, που όταν κάνουμε βουτιά καμιά φορά, ύστερα δεν καταλαβαίνουμε προς τα πού είναι η επιφάνειά της, και πανικοβαλλόμαστε. Όμως αφηνόμαστε στην άνωση κι αυτή μας επαναφέρει.
[Η άνωση είναι μια δύναμη που εκδηλώνεται σε κάθε σώμα που βρίσκεται εντός ρευστού και δρα αντίθετα στο βάρος. Και η ζωή όμως είναι ρευστή –δεν πρέπει ποτέ να το ξεχνάμε αυτό- και μπορούμε να δημιουργήσουμε δυνάμεις ανάλογες της άνωσης.]
Όταν λοιπόν νιώθουμε πως δεν υπάρχει λύση, πως δεν υπάρχει τίποτα που να μπορούμε να κάνουμε κόντρα στις δυσάρεστες συνθήκες, αυτή είναι η στιγμή που πρέπει να αναρωτηθούμε: «Κάνω πράγματι ό,τι μπορώ να κάνω;» Και τότε όλοι θα διαπιστώσουμε πως όλο και κάτι υπάρχει που μπορούμε να αλλάξουμε. Σήμερα. Τώρα. Εμείς.
Μπορεί κανείς να κόψει, ας πούμε, μια κακή του συνήθεια, όπως το τσιγάρο, το ποτό, την κακή διατροφή ή την πολλή τηλεόραση. Ή μπορεί να δημιουργήσει μία νέα καλή συνήθεια, όπως να πηγαίνει μετά τα φαγητό μια βόλτα με τα πόδια, να διαβάσει ένα βιβλίο, να καταπιαστεί με κάποιο χόμπυ. Θα μου πείτε «Και; Τι έγινε; Έτσι θα βγω απ’ τα προβλήματά μου;»
Ναι, έτσι αλλάζουν τα πράγματα. Πιάνεις μια άκρη από τα νήμα -από ένα κουβάρι που σου φαίνεται κυριολεκτικά αδύνατον να το ξεμπερδέψεις ποτέ-, την κοιτάς, την παρατηρείς, κι αρχίζεις να κάνεις κάτι. ΚΑΤΙ. Ό,τι να ‘ναι. Κάτι που νιώθεις πως μπορεί εκεί στην ακρούλα να ξεμπερδέψει έστω και ένα χιλιοστό. Χωρίς άγχος. Απλά αρχίζεις κάτι να κάνεις.
Αυτό το κάτι, οδηγεί αναπόφευκτα σε ένα άλλο κάτι. Μια ακολουθία θετικών πραγμάτων αρχίζει αργά ή γρήγορα να ξεδιπλώνεται μπροστά από τα έκπληκτα μάτια σου. Μπορεί να το εκλάβεις ως τύχη -συχνά οι άνθρωποι το κάνουν αυτό-, όμως δεν είναι τύχη: είναι επακόλουθο ενός μικρού βήματος που αποφάσισες να κάνεις, ενός βήματος που αρχικά θεωρούσες ανούσιο κι όμως έθεσε σε τροχιά μια αλληλουχία πραγμάτων.
Πάντα κάτι υπάρχει να κάνουμε. Κάτι απλό, κάτι μικρό, κάτι φαινομενικά ασήμαντο. Κι άξαφνα, χωρίς να το πάρουμε καν χαμπάρι, έχουμε το κουβάρι στρογγυλό, άρτιο, έτοιμο πάλι για πλέξιμο κάτι καινούριου.
Αλεξία Ηλιάδου
