Αυτό που υποτίθεται ότι χαρακτηρίζει τον Έλληνα είναι η αλεγκρία του, η ευθυμία, η χαρά της ζωής. Ο Έλληνας είναι ταυτισμένος με τον χαρακτήρα και τη φιλοσοφία του Ζορμπά, ενός ανθρώπου που δεν χάνει το κέφι του ό,τι και να συμβαίνει. Κι αυτό είναι γεγονός, πάντα ήταν και πάντα θα είναι διαχρονικά.
Η οικονομική κρίση όμως των τελευταίων ετών ήρθε και μας βάρεσε στο κεφάλι και μας έριξε μαζικά στα τάρταρα της κατάθλιψης. Γιατί συνέβη αυτό; Πώς το επιτρέψαμε στον εαυτό μας;
Η καθολική εκκλησία έχει ως σημαία της την ενοχή… Ό,τι και να συμβαίνει, ο πιστός καθολικός οφείλει να νιώθει ενοχές και να αυτομαστιγώνεται –ενίοτε και κυριολεκτικά.
Η προτεσταντική εκκλησία πάλι στηρίζει την πίστη της στην εργασία και την ανταμοιβή της. Ό,τι και να συμβαίνει, ο πιστός προτεστάντης οφείλει να δουλέψει περισσότερο.
Η ορθόδοξη εκκλησία πάλι, δεν έχω καταλάβει, είναι λίγο μέσα σ’ όλα, σαφώς πάντως είναι η πιο ήπια έκφανση του Χριστιανισμού, δεν μας πολυπιέζει παρά τις όποιες περίεργες θεωρίες διάφορων εκπροσώπων της.
Τι μ’ έπιασε τώρα και μιλώ για θρησκείες; Μ’ έπιασε γιατί πιστεύω πως πολλά οφείλονται σ’ αυτές, ακόμα κι αν δεν το συνειδητοποιούμε, ακόμα κι αν δηλώνουμε άθεοι. Ο Γερμανός είναι ποτισμένος προτεσταντισμό, δεν μας βλέπει με μισό μάτι τυχαία, μας θεωρεί κατώτερους διότι «δεν δουλεύουμε αρκετά». Πάει και τελείωσε. Όποιος δεν ζει για να δουλεύει, για τον Γερμανό είναι άχρηστος.
Κι αυτόν τον ψυχαναγκασμό τους -μιας κι έχουν αυτήν τη στιγμή τα ηνία της Ευρώπης- θέλουν να μας τον περάσουν σώνει και καλά. Πρόκειται δηλαδή περί ψυχολογικού προσηλυτισμού! Οι Έλληνες σαφώς και θα ήταν ο πρώτος τους στόχος, μιας και θεωρούμαστε παραδοσιακά τεμπέληδες.
Δεν ξέρω αν είμαστε τεμπέληδες –νομίζω πως όταν μας αρέσει κάποιο project, το δουλεύουμε μέχρι λιποθυμίας, ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που κάνουμε οτιδήποτε μας αρέσει. Σίγουρα πάντως δεν δουλεύουμε επειδή «πρέπει».
Παρά την κατραπακιά που φάγαμε λοιπόν και δη χωρίς να την περιμένουμε - γι’ αυτό πόνεσε ακόμα περισσότερο, πάντα πονάει περισσότερο όταν είσαι αφηρημένος-, σιγά-σιγά το βλέπω, το διαισθάνομαι, αρχίζουμε να επιστρέφουμε στον παλιό μας εαυτό και να τα βλέπουμε πάλι όλα με ένα μάτι «Η ζωή είναι ωραία, παιδιά! Ας την απολαύσουμε και έχει ο Θεός!»
Και όντως έχει ο Θεός και όσα έχει ο Θεός έχουμε κι εμείς, όλα δικά μας είναι, ο ήλιος, ο αέρας, τα δέντρα, η θάλασσα, η άμμος, το φεγγάρι, η νύχτα, τα τζιτζίκια, ολόκληρη η πλάση δική μας είναι για να την χαρούμε. Ας την χαρούμε λοιπόν κι άσε τους Γερμανούς να λένε…
Καλό μας καλοκαίρι!
