Τι να πει κανείς τώρα, αρχή του έτους, έτσι όπως άρχισε;
Να πω λοιπόν, πως ό,τι αρχίζει άσχημα, τελειώνει ωραία… Έτσι για καλωσόρισμα.
Να προτείνω επίσης να μην βλέπετε ειδήσεις: τελευταίως είδα τυχαία 2-3 δελτία και εκτός του ότι μου μαύρισαν την ψυχή, είναι σαφές πως εύκολα μπορούν να σε κάνουν μισάνθρωπο, ρατσιστή και άλλα τέτοια ωραία, ενώ παράλληλα προσπαθούν να σε πείσουν ότι όλα αυτά τα λένε από ενδιαφέρον για τον συνάνθρωπο.
Και βέβαια σε τρομοκρατούν· ένας άνθρωπος από τη φύση του φοβισμένος, απορώ πού βρίσκει μετά το κουράγιο να ζει και να κυκλοφορεί μέσα σε αυτόν τον απαίσιο κόσμο, που παρουσιάζουν τα κανάλια…
Θα μου πείτε «Δεν θα ενημερώνομαι;» Τα μαθαίνεις με κάποιον τρόπο τα σημαντικά θες-δε θες, υπάρχουν πολλές οδοί…
Η αλήθεια είναι πως συμβαίνουν πολλά και παράξενα. Δεν θα πω «ανησυχητικά», γιατί το να ανησυχεί κανείς ή όχι, δεν έχει τόσο να κάνει με τα γεγονότα, όσο με την ψυχοσύνθεσή του και με τον τρόπο που θέλει να αντιμετωπίζει τα πράγματα. Άλλοι ανησυχούν μήπως σε 50 εκ. χρόνια παγώσει ο ήλιος κι άλλοι παραμένουν ήρεμοι εν καιρώ πολέμου.
Η «παραξενιά» λοιπόν αυτών που συμβαίνουν τελευταίως έγκειται στο γεγονός πως έρχονται να ανατρέψουν την καθεστηκυία κατάσταση -το status quo λατινιστί- των πραγμάτων. Και πριν συνέβαιναν όχι απλώς παράξενα, εξωφρενικά πράγματα, αλλά τα είχαμε συνηθίσει και νιώθαμε ασφάλεια. Τώρα υπάρχει η αίσθηση πως περπατάμε πάνω σε κινούμενη άμμο, που ανά πάσα στιγμή μπορεί να μας καταπιεί.
Στην κινούμενη άμμο παρεμπιπτόντως -κι αυτό είναι έτσι, δεν είναι δική μου πατέντα-, δεν πρέπει να συνεχίσεις να περπατάς όπως περπατούσες, πρέπει να ξαπλώσεις μπρού-μυτα στην επιφάνειά της και να αρχίσεις να «κολυμπάς», προκειμένου να σωθείς.
Τα καινούρια παγκόσμια γεγονότα λοιπόν -επανέρχομαι-, δεν εμφανίστηκαν από το πουθενά, είναι η απόρροια προηγούμενων αποφάσεων και συμπεριφορών. Όσο άσχημα κι αν φαίνονται -ή είναι-, στην πραγματικότητα κυοφορήθηκαν με την ελπίδα να διορθώσουν τα σφάλματα του παρελθόντος. Η κοινωνία προσπαθεί -με σπασμωδικό τρόπο είναι η αλήθεια- να αυτοϊαθεί.
Όταν αρρωσταίνουμε και σηκώνουμε πυρετό ή κάνουμε εμετό ή παρουσιάζουμε άλλα -συχνά αφόρητα, συχνά επικίνδυνα- συμπτώματα, ο οργανισμός προσπαθεί να διώξει το «κακό», δεν προσπαθεί να αυτοκτονήσει. Σε μια τέτοια φάση είναι τώρα η ανθρωπότητα. Αλλά δεν χρειάζεται να τρομοκρατούμαστε, όπως δεν τρομοκρατούμαστε όταν πέφτουμε στο κρεβάτι με γρίπη. Πολλοί βέβαια τρομοκρατούνται και μ’ αυτό, είναι αυτό που λέγαμε, θέμα οπτικής και αντιμετώπισης των καταστάσεων.
Σε κάθε περίπτωση, οφείλουμε να προσαρμοζόμαστε και να κάνουμε κάθε φορά το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε. Χωρίς να περιμένουμε τίποτα συγκεκριμένο, χωρίς να ανησυχούμε, χωρίς να προσκολλόμαστε στο όποιο προσδοκώμενο αποτέλεσμα έχει ο καθένας στο νου του.
Απλά να κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε και να εμψυχώνουμε τους γύρω μας να κάνουν κι αυτοί ό,τι καλύτερο μπορούν.
Και ο χειμώνας θα περάσει και θά ‘ρθει ξανά η άνοιξη.
Γιατί οι κύκλοι της ζωής είναι αλάθητοι.
