Τα πάντα εν σοφία…

Φαντάζομαι όλοι συμφωνούμε πως η φύση είναι ωραία· είτε πιστεύουμε πως την δημιούργησε κάποιος θεός, είτε πως είναι προϊόν εξέλιξης.

Η ομορφιά της φύσης έγκειται στη συνύπαρξη αταίριαστων πραγμάτων.

Πώς θα ήταν η φύση αν υπήρχαν μόνο τα "αγαθά" και τα "ωφέλιμα" -σύμφωνα πάντα με την ανθρώπινη κρίση;

• Χωρίς τα άγρια ζώα και τα δηλητηριώδη φυτά;

• Πώς θα ήταν η ζούγκλα αν της έβαζες τάξη;

• Πώς θα συνεχιζόταν η ζωή χωρίς τους "αιμοβόρους" καρχαρίες, τις "ενοχλητικές" μέλισσες και τα "γλοιώδη" ερπετά;

• Πόσο άχρωμος και ανιαρός θα ήταν ένας κόσμος ομοιόμορφος;

Έκανε ο "παντοδύναμος" λάθος επιλογές ή μήπως ο πλανήτης μας έχει αυτοκαταστροφικές τάσεις; Θα αμφισβητήσουν οι θρήσκοι τη σοφία του θεού ή οι επιστήμονες την εξελικτική διαδικασία;

Η ανθρώπινη κοινωνία αποτελείται από ανθρώπους-δημιουργήματα της φύσης και δε μπορεί παρά να ομοιάζει στη φύση. Φαντάζεστε έναν κόσμο γεμάτο ανθρώπους που θα μιλούσαν μόνο για την αγάπη και την αρμονία; Όπου όλοι θα ήταν ευγενικοί, μετρημένοι και ήπιοι και θα θυσίαζαν τα ένστικτά τους στο βωμό της "τέλειας" ψυχής;

Ακόμα και σ' αυτήν την περίπτωση, θα ήταν ένας κόσμος μισερός, υποκριτικός, υποταγμένος στη θέληση των "καλών". Θα ζούσαμε απλά μιαν ακόμα δικτατορία· ο όρος "δικτατορία" δεν φαντάζομαι πως ηχεί καλά στα αυτιά κανενός λογικού ανθρώπου.

Κι όλοι οι φθονεροί, οι λαίμαργοι και οι άπληστοι θα γίνονταν οι αγαπημένοι ήρωες της αντίστασης.

Ίσως σοφά ο παράδεισος δεν είναι παρά μια απραγματοποίητη ελπίδα, μια ανεκπλήρωτη υπόσχεση...