ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΞΙΖΕΙ

Αυτήν την Κυριακή -ανήμερα 28ης Οκτωβρίου και του μεγάλου ‘ΟΧΙ’- μπαίνουμε αισίως στη χειμερινή ώρα και τους χειμωνιάτικους ρυθμούς. Οι συνήθεις σκέψεις επιστρέφουν δριμύτερες: τι έχω να κάνω, τι μπορώ να κάνω, τι θέλω να κάνω, τι πρέπει να κάνω.

Γενικώς η ζωή είναι δράση. Δράση και σχέσεις. Αυτά τα δύο είναι άρρηκτα συνδεδεμένα μεταξύ τους, μιας και κάθε μας ενέργεια επιφέρει κάποιο αποτέλεσμα και έχει κάποιο αντίκτυπο, τόσο σ’ εμάς όσο και στους άλλους. Και -ακόμα κι αν δεν το παραδεχόμαστε-, μας ενδιαφέρουν όλους πολύ και τα αποτελέσματα και το πώς κρίνουν οι άλλοι τις ενέργειές μας.

Σε κάθε είδους σχέση, προσωπική ή επαγγελματική, παράγουμε κάτι και το προσφέρουμε προς ‘κατανάλωση’: από συναισθήματα μέχρι προϊόντα. Η ζωή είναι δούναι και λαβείν. Και όλοι περιμένουμε μία δίκαιη ανταπόδοση.

Όταν προσφέρουμε π.χ. αγάπη, προσδοκούμε να λάβουμε πίσω ανάλογη αγάπη -κι ας λέμε πως δεν μας νοιάζει, πως αγαπάμε ανιδιοτελώς. Κι όταν προσφέρουμε υπηρεσίες, προσδοκούμε ανάλογη ανταμοιβή· κι εδώ συνήθως δεν υπάρχουν αντιφατικές σκέψεις, την θέλουμε την ανταμοιβή μας, τη ζητάμε, την απαιτούμε. Και καλά κάνουμε.

Πώς εκτιμούν όμως οι άλλοι αυτό που προσφέρουμε. Το κρίνουν επαρκές; Τους αρέσει; Τους είναι χρήσιμο; Τους είναι αναγκαίο; Βάσει αυτών και άλλων παραμέτρων προκύπτει η ανταμοιβή μας.

Αν εμείς νομίζουμε πως προσφέρουμε άριστες υπηρεσίες, αλλά οι άλλοι θεωρούν το αποτέλεσμα φτωχό, εξίσου φτωχή είναι και η ανταμοιβή μας.

Συχνά όμως προσφέρουμε όντως άριστες υπηρεσίες και οι άλλοι για χ,ψ λόγους αρνούνται να μας δώσουν την αμοιβή που μας αξίζει. Είτε επειδή δε μπορούν, είτε επειδή δεν θέλουν, είτε επειδή δεν είναι σε θέση να εκτιμήσουν σωστά αυτό που τους προσφέρουμε. Έχουν άγνοια, δεν καταλαβαίνουν τον κόπο, το χρόνο, τις γνώσεις που απαιτούνται για τη συγκεκριμένη υπηρεσία/προϊόν. Δεν έχουν ‘τα μάτια’, την παιδεία να τα εκτιμήσουν.

Τι κάνουμε σ’ αυτές τις περιπτώσεις; Προσφέρουμε τις υπηρεσίες μας υποτιμημένες; Υποβιβάζουμε εθελοντικά τον εαυτό μας για μια πενιχρή ανταμοιβή; Ή λέμε κι εμείς το μεγάλο ‘ΟΧΙ’ και πεινάμε;

Δεν θα απαντήσω ευθέως, ο καθένας κρίνει μόνος του τι πρέπει να κάνει στη ζωή του, σε ποιους είναι υπόλογος και για πόσους είναι υπεύθυνος, όμως κάπως έτσι αλλοτριωνόμαστε και καθιστούμε τους εαυτούς μας θύματα.

Και καμιά φορά αρνούμενοι να θυσιαστούμε στο ‘αναγκαίο κακό’, απροσδόκητα μας προκύπτει κάτι καλύτερο. Ίσως όχι και τόσο απροσδόκητα, αν το καλοσκεφτεί κανείς, εφόσον το μεγαλύτερο ατομικό μας κεφάλαιο είναι η αυτοεκτίμηση. Κι όταν την επιδεικνύουμε, μας σέβονται και οι άλλοι αυτομάτως περισσότερο.