Μας άφησε ξαφνικά η Τόνια μας

Ένα από τα πιο αγαπητά άτομα της Νέας Σμύρνης, η Τόνια Αναστασίου, πέθανε εντελώς ξαφνικά στις αρχές του Γενάρη από πέτρα στη χολή. Πονούσε τις 3 τελευταίες μέρες πάρα πολύ, πήγε στο Ασκληπιείο, έκατσε 4-5 ώρες με ορό και της είπαν πως έπρεπε να πάρει αντιβίωση είτε μέσα στο νοσοκομείο είτε στο σπίτι. Επέλεξε το σπίτι της. Και πέθανε... Σε ηλικία μόλις 55 ετών και ενώ έσφυζε από ζωή, με μικρό παιδί που λάτρευε και τη λάτρευε, από έναν λόγο που θεωρείται ανήκουστο να πεθάνεις στις μέρες μας.

Ο κόσμος στην κηδεία της ήταν πολύς παρ’ όλην την πανδημία. Ήταν τόσο αγαπητή, που όλοι έκαναν στην άκρη τον φόβο τους και έσπευσαν να την τιμήσουν όπως της άξιζε. Και μιας και η Τόνια δεν ήταν πολιτικό πρόσωπο, ούτε κανείς θα κέρδιζε κάτι από την εμφάνισή του στην κηδεία της -γιατί ως γνωστόν πολλές κηδείες γεμίζουν γι’ αυτόν και μόνο το λόγο-, μπορούμε να πούμε με σιγουριά πως το έκαναν από απολύτως ανιδιοτελή αγάπη.

Ένα σύντομο βιογραφικό

Η Τόνια (Αντωνία-Κυριακή Αναστασίου ήταν ολόκληρο το ονομά της)

• γεννήθηκε στις 13.6.1965 στη Ν. Σμύρνη.

• Τελείωσε το Γυμνάσιο στη ΛΑΝΣ.

• Ήταν βασική παίκτρια της ομάδας βόλεϊ της ΛΑΝΣ, αλλά και του ΑΟΝΣ Μίλωνα.

• Στη συνέχεια ήταν παίκτρια του βόλεϊ του Πανιωνίου με αριθμό φανέλας Νο 7.

• Παντρεύτηκε στις 7.7.2007 τον Τάμπο Χρήστο και απέκτησε ένα γιο, το Σωτήρη-Δημήτρη, στις 16.1.2008.

• Εργάστηκε επί 20 έτη σε καταστήματα ένδυσης σε Νέα Σμύρνη, Π. Φάληρο και Γλυφάδα.

• Της άρεσε πολύ το σκι, τα ταξίδια και το καλό και ποιοτικό φαγητό.

Τι λένε οι φίλες της

Η Αγάπη Ηλιοπούλου μας είπε:

«Δεν ξέρω να γράφω βιογραφικά, μπορώ να σου πω όμως, πως ήταν η πιο γνωστή φυσιογνωμία της Νέας Σμύρνης και όχι μόνο. Δήμαρχο την φωνάζαμε, μέχρι και στην Αμερική σε ένα καφέ μέσα, γνωστό της βρήκε. Η Τονια ήταν η χαρά της ζωής, η χαρά της παρέας, η χαρά γενικώς. Από κανέναν δεν θα ακούσεις κακιά κουβέντα.

Για μένα ήταν η αδελφή μου, με μεγάλα γράμματα, η κολλητή μου. Νομίζω ότι θα χτυπήσει το τηλέφωνο κατά τις 12 το μεσημέρι, για να πούμε τα νέα της ημέρας και μετά το απογευματάκι κατά τις 6 να περάσει από το σπίτι να με δει... Να μην ξεχάσω και την τεραααάστια αδυναμία που είχε στον γιο της και ο Σωτήρης σε εκείνη.»

Η Δέσποινα Πλουσίου, μας είπε:

«Σε αυτήν τη ζωή δεν γνωρίζεις μόνο εκείνους που επιδιώκεις, αλλά και εκείνους που θέλεις να γνωρίσεις και δεν το ξέρεις! Γνώρισα την Τόνια κάτω από αυτές τις εντελώς απρόσμενες και περίεργες συγκυρίες που σκηνοθετεί η μοίρα μαεστρικά για να διασταυρωθείς με κάποιους συγκεκριμένους ανθρώπους. Εγώ και εκείνη γνωριστήκαμε πριν καν το καταλάβουμε. Ήταν μοιραίο και ήταν και τόσο ωραίο! Ήταν απόλαυση και δώρο για εμένα αυτή η συνάντηση! Πάντα έτσι ένιωθα, ακόμα και όταν της μιλούσα στο τηλέφωνο! (τον τελευταίο καιρό πολύ σπάνια)

Κανονικά δεν έπρεπε να συναντηθούμε πουθενά και ποτέ, αφού ούτε στην ίδια περιοχή μέναμε, ούτε στο ίδιο σχολείο πήγαμε, ούτε κοινούς φίλους είχαμε, ούτε καν ζούσαμε στην ίδια χώρα! Εγώ ζούσα στη Νέα Υόρκη για σπουδές και δουλειά, με φίλους και στις δυο χώρες και εκείνη στην Νέα Σμύρνη.. με γνωριμίες & φίλους σε όλους τους πλανήτες του ηλιακού!

Διότι η Τονια ήταν ο πιο κοινωνικός και αγαπητός άνθρωπος που έχω γνωρίσει μέχρι τώρα, και η αλήθεια είναι πως έχω γνωρίσει πολλούς ανθρώπους στη ζωή μου! Δεν υπήρχε μέρος που θα πηγαίναμε που δεν θα την ήξερε ένας τουλάχιστον άνθρωπος. Και δεν μιλάμε για την Αθήνα μόνο. Μιλάμε για όπου και αν είχαμε πάει, εντός και εκτός.

Και το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό αυτής της κοινωνικότητας της, ήταν ότι ήταν αυθεντική! Είχε παρουσία και νοιαξιμο! Αγαπούσε τους ανθρώπους, γέλαγε με όλο της το είναι όταν τους μιλούσε! Αλλά και οι γνωστοί, αυτοί που την συναντούσαν τυχαία στον δρόμο, την αγκάλιαζαν και την φιλούσαν και χαιρόντουσαν από την καρδιά τους που την έβλεπαν! Έτσι γενναιόδωρη που ήταν, με σύστηνε πάντα στον γνωστό της και εμένα σε εκείνον με σκοπό να μοιράζεται πάντα τις ατέλειωτες γνωριμίες της. Δεν τις κρατούσε για τον εαυτό της. Ήθελε οι άνθρωποι να γνωρίζονται και να δικτυώνονται.

Ήταν Λιανοκλάδι. Βοηθούσε όπως μπορούσε σε ό,τι περνούσε από το χέρι της, αλλά ήταν επίσης και ένας γερός ώμος όταν ερχόντουσαν στιγμές που χρειάστηκα στήριγμα. Μου στάθηκε με τόλμη, κουράγιο, με κατανόηση. «Έλα Ντεπούλα» μου έλεγε. «Έλα να σε πάω μια βόλτα με το αυτοκίνητο να ξεσκάσεις να σου πω ιστορίες για τις τρέλες που έκανα όταν ήμουν μικρή, να μην το πιστεύεις, να γελάς μέχρι αύριο με τα χάλια της φίλης σου!» Μόνο χάλια δεν είχε η φιλη μου... μόνο χάρη είχε.

Την γνώρισα όταν ήταν 39. Λίγο πριν παντρευτεί με τον Χρήστο. Ζήσαμε μια ολόκληρη ζωή μέσα σε 3 χρόνια! Δεν πίστευε ότι θα παντρευόταν, ούτε ότι θα έκανε παιδί. Τα έκανε όλα όμως, γιατί γυναίκες σαν την Τόνια που δεν απαιτούν και που απολαμβάνουν στο έπακρο ότι και όποιους έχουν, η ζωή τους χαρίζεται.

Δεν ξέρω τι συμφωνία είχε κάνει μέσα της και έφυγε από κοντά μας τόσο νωρίς... δεν καταλαβαίνω γιατί. Ούτε θέλω να πω ότι ήταν άδικο, γιατί άδικο είναι μια τόσο μικρή λέξη σε σχέση με τον ακατανόητο πόνο που ακολουθεί την ξαφνική απουσία της. Γιατί εκείνη ήταν πάντα εκεί. Πάντα στην ώρα της. Πάντα δίπλα σε όσους αγαπούσε. Σταθερή. Τρυφερή. Υποστηρικτική. Και τώρα κάνω πως δεν βλέπω ότι έφυγε. Κάνω πως απλά είμαι πολύ απασχολημένη και δεν την παίρνω τηλέφωνο, αλλά θα την πάρω κάποια στιγμή μόλις χαλαρώσει το πρόγραμμα, γιατί ξέρω ότι είναι εκεί. Πάντα.»

Και η γράφουσα, Αλεξία Ηλιάδου, είχα υπάρξει φίλη με την Τόνια στα νιάτα μας για ένα φεγγάρι, όταν ήμασταν και οι δύο γύρω στα 20. Τρελά γέλια, τρελά γλέντια... Οι μέρες της απόλυτης αφθονίας... Τι Άδωνις, τι μπουζούκια, τι Αστέρες, τι στη διαπασών η Μαρινέλα στο σπίτι της, μονίμως και οι δυο ερωτευμένες γαρ... Η καημένη η μάνα της δεν ξέρω πώς μας άντεχε... Η Τόνια ήταν πάντα μες στο κέφι και τη χαρά. Σπανίως την έβλεπες κατσουφιασμένη ή νευριασμένη. Και όλα τα υπόλοιπα χρόνια, όποτε τυχαίως πλέον τη συναντούσα στην πλατεία, γιατί οι ζωές μας πήραν άλλους δρόμους, πάντα καταχαιρόμουν να τη βλέπω.

Όταν έμαθα μέσα από το facebook πως πέθανε, έπαθα σοκ. 2 μέρες πριν ευχόταν "Καλή χρονιά" κι ανέβαζε φωτογραφίες. Όλα αυτά τα χρόνια λέγαμε να πάμε για κανέναν καφέ και όλο το αμελούσαμε... Και μετανιώνω... Μετανιώνω που αφήνω το χρόνο να περνά, χωρίς να χαίρομαι αυτούς που αγαπώ, που συμπαθώ, που, που... Ράγισε στ' αλήθεια η καρδιά μου και ο κόσμος μου σα να σείστηκε.

Κι αν με ρωτήσει κανείς, γιατί της αφιέρωσα ολόκληρη σελίδα στην εφημερίδα, μιας και η Τόνια δεν ήταν διάσημη, θα του απαντήσω με όλη μου την ψυχή, πως η Τόνια ήταν πιο σημαντική από οποιονδήποτε διάσημο, γιατί ήταν ένας βαθιά καλός άνθρωπος. Και αν στη ζωή αξίζει κάτι, περισσότερο και πέρα απ’ όλα όσα θεωρούμε σημαντικά εμείς οι άνθρωποι, αυτό είναι μόνο η καλοσύνη.

Ας είναι ελαφρύ το χώμα που την σκεπάζει!

Ας φυλάει η τύχη το παιδί της!

Και ας ελπίζουμε πως ο θάνατος δεν είναι αυτό που μας λέει η στεγνή λογική μας...