Γλυκές συμμορίες στη Νέα Σμύρνη
Μένω κοντά σαράντα χρόνια στη Νέα Σμύρνη και δεν έχω σκοπό να μετακομίσω
Μένω κοντά σαράντα χρόνια στη Νέα Σμύρνη και δεν το έχω σκοπό να μετακομίσω. Όχι επειδή η πλατεία είναι ωραία, ούτε γιατί είναι δίπλα στο κέντρο, ή επειδή έχει μπόλικο πράσινο και άπλα, αλλά για τους φίλους που έκανα και γιατί σχεδόν κάθε γωνιά έχει κάτι να μου θυμίζει. Όπως τις γλυκές «συμμορίες» μας και τις μικρές περιπέτειές μας.
Η συμμορία των εξερευνητών. Ήτανε το ’80 ή το’ 81 και δεν ξέρω γιατί αλλά μας γοήτευαν τα εγκαταλειμμένα σπίτια. Κάτι παλιές, επιβλητικές στα μάτια μας μονοκατοικίες, άδειες κι έρημες από χρόνια, με μια μικρή ζούγκλα στις αυλές τους. Τριγυρίζαμε, τσεκάραμε, ένας κρατούσε τσίλιες μη μας δει καμιά γειτόνισσα, και «μπουκάραμε» από κάνα σπασμένο παράθυρο. Χαζεύαμε τα παλιά, κατεστραμμένα από την πολυκαιρία έπιπλα, τριγυρνούσαμε στα δωμάτια κι αναρωτιόμασταν ποιοι να ζούσαν κάποτε εδώ μέσα και τι να απέγιναν. Σε μια τέτοια μας εξερεύνηση στην οδό Αιγαίου, βρήκαμε κάτι παλιές κιτρινισμένες φωτογραφίες, οι οποίες όλες απεικόνιζαν τη μορφή ενός αυστηρού άντρα. Μετά βρήκαμε και κάτι πεταμένα χαρτιά, με ένα όνομα. Ίσως ανήκαν σε εκείνον. Μπήκαμε σ’ εκείνο το σπίτι τρεις τέσσερις φορές και την τελευταία είχε αρχίσει να νυχτώνει, όταν το ρεύμα (μάλλον) άρχισε να κάνει τις πόρτες να χτυπούν. Φαντάσματα. Ήταν η τελευταία μας εξερεύνηση και για δυο τρία χρόνια δεν ξαναπεράσαμε από εκεί.
Η συμμορία των μπανιστηρτζήδων. Κάνα δυο χρόνια μετά την εποχή των εξερευνητών, κάποιος από εμάς, κάπου, ανακάλυψε ένα πορνοπεριοδικό της εποχής. Συμφώνησε να μας το δείξει, αλλά όλα θα έπρεπε να γίνουν με προσοχή, να μη μας καταλάβει κανείς. Τα επόμενα κάμποσα μεσημέρια, μετά το σχολείο, σκαρφαλώναμε όλοι στο μεγάλο ευκάλυπτο που υπάρχει ακόμα απέναντι από την πόρτα των αποδυτηρίων του κολυμβητηρίου, στην Άνω Νέα Σμύρνη. Οι σελίδες του ήταν ιλουστρασιόν και οι εικόνες του μαγικές. Όλοι είχαμε την αγαπημένη μας και όλοι ήμασταν σίγουροι ότι ακόμα και τα λυκειόπαιδα δεν θα είχαν δει τέτοια μυστικά. Η δική μου αγαπημένη ήταν ξανθιά, είχε ένα υπέροχο στήθος και έτσι που κοίταζα, άγγιζα τη σελίδα και ήμουν σίγουρος ότι, αν συγκεντρωνόμουν καλά, θα το έβλεπα να αναπνέει. Νομίζω την έλεγαν Ζυλιέτ.
Η συμμορία της φάρσας. Μπαίναμε σε ανθοπωλεία και ρωτούσαμε αν έχει πατάτες, σε δισκάδικα μήπως έχει σουβλάκια και σε μπακάλικα αν έχει παντελόνια. Και χτυπούσαμε κουδούνια. Όλα στη σειρά και μετά τρέχαμε. Κάτι φορές παίρναμε στη σειρά όλες τις πολυκατοικίες της 2ας Μαΐου, πολύ πριν αυτή γίνει πεζόδρομος. Μας φαίνονταν αστεία όλα αυτά και σήμερα, κάθε φορά που βλέπω πιτσιρικάδες στο δρόμο με πονηρά χαμόγελα, σκέφτομαι ότι κάποια βλακεία θα έκαναν.
Η συμμορία των ερωτευμένων. Με άλλους δύο μας άρεσε η ίδια κοπέλα, η οποία πήγαινε στο ίδιο σχολείο, αλλά σε άλλο τμήμα. Κάθε απόγευμα η Σοφία έφευγε με μια φίλη της και για πέντε δέκα λεπτά κάθονταν στο πεζούλι μιας μονοκατοικίας, στην οδό Νικομηδείας. Το σχέδιο ήταν να μπούμε στη μονοκατοικία στα κρυφά και να ξαπλώσουμε κάτω, από τη μέσα πλευρά του πεζουλιού, μήπως και ακούσουμε τίποτα ενδιαφέρον. Το κάναμε τρεις τέσσερις φορές αλλά τα χαχανητά μας μάλλον ήταν πιο δυνατά από την ομιλία τους και το κόψαμε.
Η συμμορία του τσιγάρου. Στην έκτη δημοτικού έβλεπα λίγο μεγαλύτερα παιδιά να καπνίζουν και σκεφτόμουν πώς είναι δυνατόν και ορκιζόμουν ότι ποτέ δεν θα κάπνιζα. Στη δευτέρα γυμνασίου πήρα το πρώτο μου πακέτο, ένα Cooper. Πριν και μετά το σχολείο πηγαίναμε στο κολυμβητήριο, ανεβαίναμε σε κάτι σκαλάκια και καπνίζαμε, και κάνα δυο τετράγωνα πριν γυρίσω σπίτι έβγαζα το μπουφάν μου και το τίναζα για να μη μυρίζει. Στην πρώτη λυκείου η φουρνάρισσα της γειτονιάς με έβλεπε που γυρνούσα από το φροντιστήριο και κάπνιζα και με έδωσε στη μάνα μου. «Σα φίδι καπνίζει ο γιος σου. Προχτές ήτανε άλλοι δύο και τον κυνηγούσαν να του πάρουν το πακέτο». Ένα χρόνο αργότερα η μάνα μου με άφησε να καπνίσω στο οικογενειακό τραπέζι («δε χρειάζεται να πας πάλι βόλτα, κάπνισε εδώ πέρα»).
Η συμμορία του Σαββάτου. Κάθε Παρασκευή έβαζα τη μάνα μου να μου πλένει το μαύρο παντελόνι για να είναι όσο πιο στενό γίνεται για το Σάββατο που θα πηγαίναμε στη The Little Wing, στη Θυατείρων, κοντά στη Συγγρού. Δευτέρα λυκείου, ακούγαμε Doors, Deep Purple, Pink Floyd, αλλά και Cure, Class και Ramones, είχαμε λεφτά για τρεις μεγάλες μπίρες ο καθένας, ζητάγαμε τραγούδια από τον dj και πότε-πότε μας τα έβαζε και κολώναμε να την πέσουμε στα κορίτσια.
Η συμμορία της ταβέρνας. Πιτσιρικάς είχα ένα μεγάλο άγχος. Ότι θα μεγαλώσω και θα σταματήσει να μου αρέσει ο χαβαλές, ότι θα γίνω πολύ σοβαρός. Στα 15 περίμενα ότι αυτή η στιγμή θα έρθει στα 20. Στα 25 ήμουν βέβαιος ότι στα 30 θα ήμουν άλλος άνθρωπος, ένας άνθρωπος που δεν θα μου άρεσε καθόλου. Τώρα, μετά τα 40, με κάποια από τα μέλη των προηγούμενων «συμμοριών» μαζευόμαστε μια δυο φορές το μήνα σε κάποια ταβέρνα της γειτονιάς, στη Βενιζέλου, στην Άνω Νέα Σμύρνη ή κοντά στον Πανιώνιο. Οι μισοί παντρεύτηκαν κι έκαναν παιδιά, καμιά φορά μιλάμε για το λογαριασμό της ΔΕΗ ή για το νοίκι, αλλά το κρασί πηγαινοέρχεται ακόμα και μπορούμε να γελάμε αρκετά δυνατά για να δυσανασχετούν οι διπλανοί.
Υ.Γ. Κάναμε κι άλλες «αταξίες», αλλά πλέον δεν έχουν σημασία. Αν θυμηθείτε κι εσείς καμιά ιστορία από τις δικές σας «συμμορίες» στη Νέα Σμύρνη, στείλτε τη να τη διαβάσουμε όλοι στην ιστοσελίδα μας.
Ήξερες ότι...
Η Νέα Σμύρνη έχει πληθυσμό περίπου 75.000 κατοίκων και συνορεύει με τον Άγιο Δημήτριο, το Παλαιό Φάληρο, την Καλλιθέα, τον Νέο Κόσμο και τη Δάφνη.
Στο παρελθόν η περιοχή ονομαζόταν Ανάλατος, λόγω ενός πηγαδιού με γλυκό νερό που βρισκόταν εκεί όπου σήμερα βρίσκεται το γήπεδο του Πανιωνίου.
Μετά τη Μικρασιατική καταστροφή η κυβέρνηση αποφάσισε να κατασκευάσει συνοικισμό για τους πρόσφυγες από τη Σμύρνη, στους οποίους οφείλει το όνομά της. Το καμπαναριό της Αγίας Φωτεινής είναι ακριβές αντίγραφο του καμπαναριού της Αγίας Φωτεινής στη Σμύρνη έως το 1922.
Από την Ελευθερίου Βενιζέλου (και την πλατεία) περνάει το τραμ, το οποίο στις στάσεις Νέος Κόσμος και Συγγρού Φιξ έχει ανταπόκριση με το μετρό.
Η κεντρική πλατεία, με έκταση 20 στρέμματα, είναι μία από τις μεγαλύτερες της Ελλάδας.
Το Άλσος, με έκταση 50 στρέμματα και πολύ πράσινο, αποτελεί πόλο έλξης για δρομείς απ’ όλες τις γύρω περιοχές, ενώ διαθέτει και υπαίθριο γυμναστήριο.
Κλασικά σημεία της πλατείας το «παλούκι», σημείο συνάντησης, ο Γαλαξίας, σήμερα δημοτικός πολυχώρος πολιτισμού και παλαιότερα διάσημη καφετέρια. Επίσης, ο Άδωνις και ο Γιώργος, καφετέριες πάνω στην πλατεία με ιστορία από το ’80.
Στη Νέα Σμύρνη μένει ο Ολυμπιονίκης στη γυμναστική Λευτέρης Πετρούνιας. Πολύ πρόσφατα η πόλη έχασε ένα σπουδαίο δικό της άνθρωπο, τον Μπάμπη Μπεχλιβανίδη. Εξελέγη για πρώτη φορά δημοτικός σύμβουλος το 1959 και το 1975 εξελέγη δήμαρχος υποστηριζόμενος από το ΚΚΕ Εσωτερικού, την ΕΔΑ, το ΠΑΣΟΚ και την ΕΚΝΔ. Έμεινε δήμαρχος για τέσσερις τετραετίες.
Τάκης Σκριβάνος