Το Πάσχα είναι μια γιορτή θρησκευτική, εσωτερική, είναι όμως
ΚΑΙ κοινωνική, όπως κάθε γιορτή, είναι ΚΑΙ η γιορτή της Φύσης. Η «ιστορία» κάτι
μας διηγείται, τα «γεγονότα» κάτι θέλουν να μας διδάξουν, όλα όμως είναι θέμα
άποψης και ερμηνείας κι όλα τ’ ακούς μόνο αν θέλεις να τ’ ακούσεις και αν
μπορείς να τα κατανοήσεις (δεν συγκρατούμε ποτέ τίποτα που δεν καταλαβαίνουμε).
Πολλοί Χριστιανοί βλέπουν στα πάθη του Χριστού μία κυριολεξία –πράγμα που ειλικρινά πάντα με εξέπλησσε και με τρόμαζε, αυτή η πλήρης έλλειψις ορθολογισμού-, οι περισσότεροι –θέλω να πιστεύω- διακρίνουν τον συμβολισμό. Ο συμβολισμός είναι πάντα ευπρόσδεκτος, είναι εύπλαστος και γι’ αυτό βαθιά δημοκρατικός.
Τι μας λέει λοιπόν το Πάσχα; Όλα, όλα μας τα λέει. Αν τα Χριστούγεννα είναι η γιορτή των παιδιών, το Πάσχα είναι η απόλυτη γιορτή της ωριμότητας. «Πάσχα» ως γνωστόν σημαίνει «Πέρασμα» στα εβραϊκά, αλλά σημασία δεν έχει η γλώσσα, ούτε η κάθε συγκεκριμένη παράδοση: αυτό το «πέρασμα» από το χειμώνα στην άνοιξη, από τον παγετό στην ευφορία, από το θάνατο στη ζωή, μέσω της Αναστάσεως της Φύσης -γιατί όλα φύση είναι, όλα προϋπάρχουν, εμείς πλάθουμε μόνο μορφές κι αυτό δεν είναι λίγο-, αυτό το εναλλασσόμενο πέρασμα λοιπόν από τη μια κατάσταση σε μιαν άλλη, είναι η αιώνια διαδικασία της εξέλιξης άπαντων των πραγμάτων.
Όλα εξελίσσονται με τρόπο κυκλικό, σπειροειδή για την ακρίβεια, μιας και κάθε κύκλος που κλείνει, μας οδηγεί σε ένα επίπεδο υψηλότερο, ενίοτε χαμηλότερο. Για να κλείσει ο κύκλος προϋποθέτει ένα τελείωμα, έναν ούτως ειπείν θάνατο, αλλιώς δε μπορείς να προχωρήσεις στο επόμενο επίπεδο, δεν μπορείς να «αναστηθείς».
Φοβόμαστε το θάνατο, φοβόμαστε το άγνωστο και την αλλαγή, όμως είναι μέρος κάθε διαδικασίας.
Τελειώνουμε κάποτε το σχολείο, αποχαιρετάμε τους συμμαθητές μας… Όσο κι αν ο νέος κόσμος των «μεγάλων» που ανοίγεται μπροστά μας άγνωστος -ελπιδοφόρος και επικίνδυνος μαζί-, μας φοβίζει, δεν θα θέλαμε να μείνουμε για πάντα καθηλωμένοι στα παλιά, σκοροφαγωμένα μας θρανία, έτσι δεν είναι; Το σχολείο πρέπει να τελειώσει, ο μαθητής εαυτός μας πρέπει να «πεθάνει» κι εμείς πρέπει να μεγαλώσουμε... και να ζήσουμε.
-----
Μια φράση του Μεγάλου Βασιλείου που τυχαία άκουσα στην τηλεόραση και ήδη την ξέχασα ως τέτοια, μου έδωσε παρά ταύτα να καταλάβω μετά από τόσα χρόνια, τι σημαίνει αυτό που μας λένε «Ο Χριστός θυσιάστηκε για όλους μας και μας έσωσε έτσι όλους μας»: ο Χριστός είναι Εμείς, ο Χριστός είμαστε όλοι μας, αυτό είναι το μυστικό: όλοι είμαστε ένα και χρειαζόμαστε πολλούς θανάτους κι αναστάσεις, πολλούς χειμώνες κι άνοιξες για να το συνειδητοποιήσουμε και για να μάθουμε να ζούμε σε αρμονία με τα γύρω.
----
Και κάτι που διάβασα στο διαδίκτυο και μου άρεσε πολύ: «Ο Χριστός δεν ανέστησε το Λάζαρο ούτε επειδή ήταν σημαντικός, ούτε επειδή πέθανε αδίκως. Ο Χριστός ανέστησε το Λάζαρο επειδή ήταν φίλος του. Η φιλία είναι το θαύμα!»
Η αγάπη είναι το θαύμα, παιδιά… Φράση τόσο κοινότοπη και
τόσο ασύλληπτη ταυτοχρόνως...
Αλεξία Ηλιάδου