Ο ηθοποιός μας ξεναγεί στη γειτονιά
που γύρισε την πρώτη ταινία στα 15 του
και μετά τον κράτησε για πάντα δικό της
Μένω στη Νέα Σμύρνη εδώ και τρία χρόνια. Ζω σε έναν μικρό δρόμο με χαμηλές πολυκατοικίες, γεμάτο με νεραντζιές. Στη μια μεριά είναι ο φούρνος, στην άλλη το περίπτερο, το μπακάλικο και δύο παιδικές χαρές. Στον κάτω δρόμο υπάρχει και ένα δημοτικό σχολείο που έχει γύρω του έναν πεζόδρομο. Η γειτονιά είναι σε ύψωμα και από την ταράτσα μου φαίνεται ένα κομμάτι θάλασσας. Είναι μια «πραγματική γειτονιά», όπου όλοι σχεδόν γνωριζόμαστε. Το καλοκαίρι, το βράδυ, βλέπεις το χαρακτηριστικό φως και ακούς τις τηλεοράσεις των διπλανών σπιτιών (που λόγω ζέστης τις έχουν βγάλει στα μπαλκόνια), κάτι που από μικρό μού έδινε μια αίσθηση ηρεμίας και κοινότητας.
Το χαρακτηριστικό αυτής της γειτονιάς, για μένα, είναι πως έχει κάτι πολύ καινούργιο και σύγχρονο, αλλά ταυτόχρονα κρατάει μια αίγλη από περασμένα χρόνια. Λόγω κάποιων κτηρίων, αλλά κυρίως λόγω των κατοίκων, που οι περισσότεροι έχουν έρθει από τη Μικρά Ασία και τον Πόντο. Επειδή και η δική μου καταγωγή από 'κεί κρατάει, ένιωσα μια σύνδεση με την περιοχή από την πρώτη στιγμή.
Κάποιον που δεν έχει ξανάρθει εδώ θα τον πήγαινα σίγουρα στην κεντρική πλατεία. Είναι σήμα κατατεθέν κι έχει πραγματικά τα πάντα. Ειδικά τώρα που ενώθηκε με το άλσος, δεν νομίζω να υπάρχει κάτι αντίστοιχο, ειδικά στην Αθήνα. Αυτό που παρατηρείς αμέσως είναι ότι οι περισσότεροι γνωρίζονται μεταξύ τους.
Τα πιο ενδιαφέροντα αρχιτεκτονικά κτήρια είναι η Εστία της Νέας Σμύρνης, ο παιδικός σταθμός της Εθνικής Στέγης, το Ιωσηφόγλειο Ορφανοτροφείο και η Αγία Φωτεινή με το καμπαναριό της.
