Ο ηθοποιός μας ξεναγεί στη γειτονιά
που γύρισε την πρώτη ταινία στα 15 του
και μετά τον κράτησε για πάντα δικό της
Μένω στη Νέα Σμύρνη εδώ και τρία χρόνια. Ζω σε έναν μικρό δρόμο με χαμηλές πολυκατοικίες, γεμάτο με νεραντζιές. Στη μια μεριά είναι ο φούρνος, στην άλλη το περίπτερο, το μπακάλικο και δύο παιδικές χαρές. Στον κάτω δρόμο υπάρχει και ένα δημοτικό σχολείο που έχει γύρω του έναν πεζόδρομο. Η γειτονιά είναι σε ύψωμα και από την ταράτσα μου φαίνεται ένα κομμάτι θάλασσας. Είναι μια «πραγματική γειτονιά», όπου όλοι σχεδόν γνωριζόμαστε. Το καλοκαίρι, το βράδυ, βλέπεις το χαρακτηριστικό φως και ακούς τις τηλεοράσεις των διπλανών σπιτιών (που λόγω ζέστης τις έχουν βγάλει στα μπαλκόνια), κάτι που από μικρό μού έδινε μια αίσθηση ηρεμίας και κοινότητας.
Το χαρακτηριστικό αυτής της γειτονιάς, για μένα, είναι πως έχει κάτι πολύ καινούργιο και σύγχρονο, αλλά ταυτόχρονα κρατάει μια αίγλη από περασμένα χρόνια. Λόγω κάποιων κτηρίων, αλλά κυρίως λόγω των κατοίκων, που οι περισσότεροι έχουν έρθει από τη Μικρά Ασία και τον Πόντο. Επειδή και η δική μου καταγωγή από 'κεί κρατάει, ένιωσα μια σύνδεση με την περιοχή από την πρώτη στιγμή.
Κάποιον που δεν έχει ξανάρθει εδώ θα τον πήγαινα σίγουρα στην κεντρική πλατεία. Είναι σήμα κατατεθέν κι έχει πραγματικά τα πάντα. Ειδικά τώρα που ενώθηκε με το άλσος, δεν νομίζω να υπάρχει κάτι αντίστοιχο, ειδικά στην Αθήνα. Αυτό που παρατηρείς αμέσως είναι ότι οι περισσότεροι γνωρίζονται μεταξύ τους.
Τα πιο ενδιαφέροντα αρχιτεκτονικά κτήρια είναι η Εστία της Νέας Σμύρνης, ο παιδικός σταθμός της Εθνικής Στέγης, το Ιωσηφόγλειο Ορφανοτροφείο και η Αγία Φωτεινή με το καμπαναριό της.
Η πρώτη φορά που ήρθα στη Νέα Σμύρνη ήταν στα 15 μου, όταν έκανα τα γυρίσματα της πρώτης μου ταινίας, το «Κάθε Σάββατο» του Βασίλη Βαφέα, που γυρίστηκε σχεδόν εξολοκλήρου στην πλατεία, στο άλσος και στις γύρω γειτονιές, όπου ζούσε ο χαρακτήρας μου, περνούσε τις μέρες του και συναντούσε τον πατέρα του κάθε Σάββατο. Μου άρεσε αμέσως η περιοχή. Από τότε δεν είχα ξανάρθει εδώ, μέχρι που γνώρισα τη γυναίκα μου. Και τώρα πηγαίνω εγώ τον γιο μου βόλτα στην πλατεία, σχεδόν κάθε μέρα, και πολύ σπάνια δεν σκέφτομαι, έστω φευγαλέα, μια σκηνή από την ταινία.
Ο πατέρας της γυναίκας μου έχει ζήσει όλη του τη ζωή εδώ, έχει ποιότητα, ασχολείται με τα κοινά, με τον Μίλωνα, όπου έπαιζε και βόλεϊ από μικρός, γνωρίζεται με όλο τον κόσμο, έχει ζωντάνια, νεύρα, βρίζεται με αγάπη και χιούμορ με τους φίλους του και η γυναίκα που παντρεύτηκε μεγάλωσε στο διπλανό απ' το δικό του στενό. Θα μπορούσε κάποιος να πει ότι είναι ένας χαρακτηριστικός/ξεχωριστός Νεοσμυρνιώτης.