Πάσχα = Σταύρωση + Ανάσταση
- Αλεξία Ηλιάδου
- 15 Απρ
- διαβάστηκε 3 λεπτά
Ο Χριστιανισμός θεωρεί τον άνθρωπο ως μία ενιαία ψυχοσωματική οντότητα. Το σώμα δεν είναι έδρα της αμαρτίας, όπως πολλοί πιστεύουν, ούτε κατώτερο της ψυχής. Αντιθέτως, αποτελεί το ναό του Θεού και κατοικητήριο του Αγίου Πνεύματος.
Ο Θεός έπλασε τον άνθρωπο κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσίν του και ο Χριστός -που δίδαξε κυρίως με το παράδειγμά του- κατέβηκε στη γη και ενανθρωπίστηκε, έλαβε σάρκα και οστά, σταυρώθηκε και αναστήθηκε μέσα στο σώμα Του. Στην δε Αποκάλυψη, ο Ιωάννης μιλά για τη Δευτέρα Παρουσία και την ανάσταση των νεκρών με ανάκτηση του φυσικού τους σώματος.
Ο Χριστιανισμός βέβαια ως γνωστόν δεν είναι μια ακριβώς ενιαία θρησκεία. Πάντα ταλανιζόταν από διαφορετικές απόψεις και επιρροές, από συγκρούσεις, αιρέσεις, σχίσματα κ.λπ. και η παραμικρή λεπτομέρεια κατέληγε να ορίζεται από τις Οικουμενικές Συνόδους.
Ο δυϊσμός σώματος-πνεύματος του Πλάτωνα, ας πούμε, και στη συνέχεια του Νεοπλατωνισμού, επηρέασαν βαθιά τον Χριστιανισμό, καθώς και νεωτερικούς στοχαστές όπως ο Καρτέσιος που με τη σειρά του επηρέασε τους πάντες - με άλλους να τον ακολουθούν πιστά και άλλους να τον αντιμάχονται λυσσαλέα. Η σύγχρονη δυτική ιατρική ακόμα βασίζεται σε αυτήν τη δυϊστική θεωρία.
Γεγονός είναι, πως ο άνθρωπος ιστορικά έχασε την αίσθηση της ενότητας και της επικοινωνίας με τη Φύση ή Θεό - όπως θα έλεγε ο Σπινόζα - , καθώς και με τα υπόλοιπα όντα έξω από τον εαυτό του, τον συνάνθρωπο και τον ίδιο του τον εαυτό. Διχάστηκε και αποξενώθηκε.
*** Η Παλαιά Διαθήκη προέτρεπε «Αυξάνεσθε και πληθύνεσθε, και γεμίσατε την γην, και κυριεύσατε αυτήν, και εξουσιάζετε επί των ιχθύων της θαλάσσης, και επί των πετεινών του ουρανού, και επί παντός ζώου κινουμένου επί της γης.» (Γένεσις 1:28) και επίσης δίδασκε «οφθαλμόν αντί οφθαλμού».
Ο Χριστός ήρθε και δίδαξε με τη στάση του κάτι εντελώς διαφορετικό, όμως η αποκοπή του ανθρώπου από τον Θεό ή Φύση είχε ήδη επέλθει και εδραιωθεί προ αιώνων.***
Υπό οποιοδήποτε πάντως πρίσμα, το σώμα στο Χριστιανισμό θεωρείται ιερό. Αυτό που μας παρακινεί να καταστρέψουμε δεν είναι το σώμα μας, αλλά τα πάθη που το κατακλύζουν. Η θεραπεία που προτείνει η Εκκλησία προς αυτόν τον σκοπό είναι διάφορες ασκήσεις αυτοπειθαρχίας και εγκράτειας. Ο άνθρωπος οφείλει να μην ζει διαρκώς με ανέσεις αλλά από καιρού εις καιρόν να διάγει ασκητική ζωή.
Σημαντική θέση μεταξύ αυτών των ασκήσεων έχει η νηστεία. Πολλοί Χριστιανοί θεωρούν πως η νηστεία έχει να κάνει με την πλατωνική/καρτεσιανή θεωρία ότι όσο υποχωρεί η σάρκα τόσο δυναμώνει η ψυχή. Στην πραγματικότητα συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Η ίδια η Φύση ή Θεός, καθώς και η εξέλιξη των ειδών, μάς έχουν «προγραμματίσει» να μην τρώμε όταν είμαστε άρρωστοι μέχρι το σώμα μας να αυτοϊαθεί. Το ίδιο κάνουν και όλα τα ζώα. Η αποχή από το φαγητό βοηθάει το σώμα να «κάνει reset», να αποτοξινωθεί και να επανέλθει στις «εργοστασιακές του ρυθμίσεις».
Κι αυτό συμβαίνει μέσω της αυτοφαγίας. Αυτοφαγία ονομάζεται η οργανωμένη διαδικασία αποδόμησης και αναδόμησης των κυττάρων που λαμβάνει χώρα όταν νηστεύουμε. Με την ενεργοποίηση της αυτοφαγίας ο οργανισμός αυτοκαθαρίζεται καταστρέφοντας και αντικαθιστώντας οτιδήποτε παλιό και άχρηστο. Άρα κάτι ήξεραν έστω και εμπειρικά οι παλαιότεροι άνθρωποι που πρότειναν και ακολουθούσαν περιοδική νηστεία.
H διαδικασία της καταστροφής εν γένει είναι εξίσου σημαντική με τη διαδικασία της δημιουργίας. Το ένα προϋποθέτει το άλλο. Ο Χριστός σταυρώθηκε και αναστήθηκε. Και με αυτόν τον τρόπο μας δίδαξε πως το ίδιο μπορούμε να κάνουμε κι εμείς· και μάλιστα μέσα στην ζωή. Να σταυρώνουμε τον παλιό μας εαυτό και να ανασταινόμαστε μέσα σε μία νέα φυσική και πνευματική ύπαρξη, ανώτερη από την προηγούμενη. Και έτσι σταδιακά να ανελισσόμαστε.
