ΥΠΟΜΟΝΗ ΚΑΙ ΨΥΧΡΑΙΜΙΑ

Έρχονται Χριστούγεννα και ταυτοχρόνως μια νέα παραλλαγή του ιού. Προσωπικά δεν ξέρω πια πότε πρέπει να χαρώ, πότε να στεναχωρηθώ, πότε να απελπιστώ και πότε να εφησυχάσω. Εδώ και 2 χρόνια βρισκόμαστε σε έναν διαρκή, αγωνιώδη αγώνα δρόμου, αλλά και σε μια συνεχή διαμάχη μεταξύ μας, συχνά και με τον ίδιο μας τον εαυτό.

Θέλω να σταματήσει όλο αυτό. Θέλω να κυκλοφορούμε ελεύθεροι, να έχουμε λεφτά, να μην τσακωνόμαστε για βλακείες, να μην φοβόμαστε, να διασκεδάζουμε, να δημιουργούμε, να χαιρόμαστε τη ζωή μας. Κι ενόσω τα γράφω όλ’ αυτά, αναρωτιέμαι αν φτάνει που θέλω. Αν θα τσακιστεί το σύμπαν να συνωμοτήσει μαζί μου μόνο και μόνο επειδή θέλω, ή μήπως πρέπει να κάνω κάτι.

Ναι, αν πρέπει εγώ να κάνω κάτι, όσο κι αν ακούγεται περίεργο. Όσο κι αν πιστεύει κανείς ότι εμείς οι απλοί άνθρωποι είμαστε ανήμποροι... Κι όμως... Εμείς καθορίζουμε την πραγματικότητά μας, συνειδητά ή ασυνείδητα. Οπότε εγώ, εσύ, αυτός, αυτή, εμείς, όλοι μαζί, κάτι κάνουμε λάθος.

Θα πεταχτούν τώρα οι μισοί και θα πουν «Το εμβόλιο είναι η λύση» και οι άλλοι μισοί θα αφηνιάσουν. Όποια κι αν είναι η ερώτηση, το ίδιο θα γίνει. Κι αυτό ακριβώς είναι το λάθος. Πως τόσο ως άτομα όσο και ως κοινωνίες βρισκόμαστε σε μια διαρκή εσωτερική και εξωτερική σύγκρουση. Αν λυνόταν αυτό το πρόβλημα, ως δια μαγείας θα λύνονταν σχεδόν και όλα τ’ άλλα.

Επειδή όμως αυτή είναι η ανθρώπινη φύση, βαθιά αντιφατική, ανταγωνιστική και συνεργατική, αρνητική και καταφατική ταυτοχρόνως, πρέπει διαρκώς να σκεφτόμαστε και να αποφασίζουμε, και κάπου εκεί χανόμαστε… Χανόμαστε πρώτα μέσα στη σκέψη μας κι εν συνεχεία στη μετάφραση…

Χανόμαστε γιατί άλλοι πηγαίνουν με τον ορθό λόγο, άλλοι με το ζωώδες ένστικτο, άλλοι με το συναίσθημα, άλλοι -πολλοί άλλοι- απλώς χαζεύουν και παρασύρονται απ’ ό,τι τυχαία βρεθεί στο διάβα τους…

Χανόμαστε γιατί εμείς οι ίδιοι άλλοτε πηγαίνουμε με τον ορθό λόγο, άλλοτε με το ζωώδες ένστικτό μας, άλλοτε με το συναίσθημα, άλλοτε -πολύ συχνά- απλώς χαζεύουμε και παρασυρόμαστε απ’ ό,τι τυχαία βρεθεί στο διάβα μας…

Αλλά επαναλαμβάνω: αυτή είναι η ανθρώπινη φύση, τουλάχιστον έως τώρα - προσωπικώς θέλω να πιστεύω πως κι αυτή αλλάζει και εξελίσσεται μαζί με όλα τ’ άλλα. Οπότε αυτό που μπορούμε να κάνουμε στην προκειμένη περίσταση είναι κυρίως υπομονή: όλα έρχονται και παρέρχονται, έτσι θα γίνει και μ’ αυτήν εδώ την πανδημία.

Υπομονή, αλλά και ψυχραιμία. Ας μην σκοτωθούμε μεταξύ μας πριν καν μας αγγίξει ο ιός...

Αλεξία Ηλιάδου