1. Πολλοί άνθρωποι κάνουν ό,τι τους κατέβει στο κεφάλι,
έχοντας πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού τους -συχνά υποσυνείδητα- πως κάποιος άλλος θα τους σώσει όταν έρθει η ώρα να πληρώσουν το τίμημα των επιλογών τους.
Και αφού πρόσκαιρα «σωθούν», μετά αντιπαθούν τους «σωτήρες» τους, γιατί τους κάνουν «κήρυγμα» και γιατί τους «απειλούν» πως την επόμενη φορά δεν θα τους ξανασώσουν. Και τότε βγαίνουν προς άγραν νέων σωτήρων.
Και όλο αυτό το ονομάζουν ελευθερία, επειδή τάχα κάνουν ό,τι θέλουν. Όμως όχι... η ελευθερία προϋποθέτει την ικανότητα να τα βγάζεις πέρα μόνος σου. Αλλιώς οι σχέσεις μετατρέπονται σε εξάρτηση και εκμετάλλευση. Και λήγουν πάντα άδοξα και απογοητευτικά.
Μια λύση λοιπόν είναι να προσπαθούμε να ζούμε σα να μην υπάρχουν άλλοι. Βασιζόμενοι όσο μπορούμε στα δικά μας μέσα, τρόπους και δυνατότητες. Ίσως τότε καταφέρουμε να δούμε τους άλλους πέρα από το προσωπικό μας συμφέρον, να συμπράξουμε μαζί τους προς το κοινό μας καλό και εντέλει να τους αγαπήσουμε.
2. Άλλο είναι οι απόψεις ενός προσώπου και άλλο το ίδιο το πρόσωπο.
Υπάρχουν άνθρωποι γλυκύτατοι με αφελείς ή ακόμα και ενοχλητικές απόψεις σε διάφορα θέματα. Και άνθρωποι-κτήνη που συζητάς μαζί τους και χάσκεις από θαυμασμό. Γιατί συχνά οι «απόψεις» είναι απλώς ένας τρόπος παρουσίασης του εαυτού, τίποτα παραπάνω.
Δεν πρέπει λοιπόν να χαλάμε τις καρδιές μας με φίλους και γνωστούς λόγω κάποιων διαφορετικών απόψεων. Ούτε να παρασυρόμαστε από χαρισματικούς με ωραίες «απόψεις», αλλά πονηρές προθέσεις.
3. Όταν νιώθεις ότι ο/η σύντροφος/φίλος/συνεργάτης/πολιτικός είναι κάπως... περίεργος,
καλύτερα να τον αλλάζεις γρήγορα, και όχι να τον κρατάς μόνο και μόνο για να νιώθεις σταθερότητα με δικαιολογίες του τύπου «πού θα βρω άλλον, μπορεί να είναι ακόμα χειρότερος» και τέτοια.
Αντιθέτως, όσο περνάει ο καιρός, τόσο πιο επικίνδυνος γίνεται, εδραιώνεται, απλώνει τα πλοκάμια του σε όλες τις πτυχές της ζωής σου και διαβρώνει συστηματικά τα πάντα, μέχρι να γίνει σχεδόν αδύνατον να απαλλαχθείς από αυτόν.
Ένα αληθινό τσιμπούρι που τρέφεται από το αίμα σου για να ευδοκιμεί αυτός και ο ιστός που ωσάν αράχνη (Ω, υβρίδιο!) έχει υφάνει ολόγυρά σου.
Αλεξία Ηλιάδου