Κωνσταντίνος Λουΐζος: Ο «Άγιος Φραγκίσκος» της Νέας Σμύρνης

Περπατώντας στους δρόμους της πόλης μας, περνώ και ξαναπερνώ από την γραφική Πλατεία Λουΐζου (Ικονίου) που με τραβάει σαν μαγνήτης. Τα ωραία λένε φωτογραφικά θέματα εμφανίζονται ξαφνικά, εντελώς τυχαία.

Εντός αυτής της μικρής πλατείας, στέκει εδώ και 50 χρόνια η προτομή ενός ιερέα, ο οποίος σε ολόκληρο τον βίο του λειτουργούσε και συμπαραστεκόταν σε πλήθος ανθρώπων, όχι μόνο αυτών που είχαν ανάγκη αλλά και που τον είχαν γνωρίσει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο και τον επισκέπτονταν για πνευματική ωφέλεια.

Ο Πατέρας Λουΐζος, στον οποίο είχε απονεμηθεί το οφίκιο του Οικονόμου, σε ολόκληρη τη ζωή του υπήρξε όχι μόνο υποδειγματικός λειτουργός της εκκλησίας, αλλά και εθνική προσωπικότητα στο λειτούργημα του δασκάλου.

Την ακόρεστη αγάπη του για τον άνθρωπο και την φιλομάθειά του έθεσε στην διακονία της εκκλησίας και του Έθνους τόσο στη γη της Θράκης μέχρι το 1922 όσο και στην πόλη της Νέας Σμύρνης. Την 1η Ιουλίου του 1933 τοποθετείται εφημέριος στην Αγία Φωτεινή Νέας Σμύρνης.

Η εφημεριακή του δράση τελειώνει το 1947 λόγω γήρατος. Βέβαια συνέχισε την σπουδαία δράση του μέχρι το 1960, όταν απεβίωσε.

Στο σπίτι του, που βρισκόταν σ’ αυτή τη μικρή πλατεία (Ικονίου και Καλλιπόλεως) και σώζεται μέχρι σήμερα, συνέρρεε κόσμος από κάθε γωνιά της Αθήνας για να βρει παρηγοριά στα λόγια αυτού του σπουδαίου πνευματικού.

Λέγεται ότι κάποτε άνοιξε στις 2 το βράδυ το μικρό δωματιάκι του εξομολογητηρίου του και μετά από 5 ώρες εξομολόγηση απέτρεψε την αυτοκτονία ενός ανθρώπου. Ο Πατέρας Κωνσταντίνος συνήθιζε να λέει την παρακάτω φράση «Δεν πρέπει να δύσει ο ήλιος χωρίς να κάνετε μια γενναία πράξη φιλανθρωπίας».

Φωτογραφίζοντας γοητευμένη αυτό το κομψό, νεοκλασικό αρχοντικό, το βλέμμα μου μαγνητίζει η μαρμάρινη επιγραφή που κοσμεί την ξύλινη, επιβλητική θύρα της εισόδου:

ΙΔΟΥ ΕΣΤΗΚΑ ΕΠΙ ΤΗΝ ΘΥΡΑ ΚΑΙ ΚΡΟΥΩ

Τα αποκαλυπτήρια της προτομής έγιναν στις 22 Φεβρουαρίου του 1970 και παραβρέθηκε πλήθος κόσμου. Πρόκειται για έργο που φιλοτέχνησε ο γλύπτης και καθηγητής του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου Λάζαρος Λαμέρας.

Κείμενο – φωτογραφίες: Ελένη Γρηγοριάδου)