Η ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ & Ο ΝΟΜΟΣ

Στο προηγούμενο τεύχος της εφημερίδας δημοσιεύσαμε ένα άρθρο γνώμης του Σάκη Κουρουζίδη σχετικά με τον Κουφοντίνα και το πώς έπρεπε η Πολιτεία να διαχειριστεί την απεργία πείνας του. Κάποια αναγνώστρια μας είπε πως το άρθρο ήταν απαράδεκτο και άκρως δεξιό.

Η εκδότρια της εφημερίδας και γράφουσα, δηλώνω ευθαρσώς πως δεν είμαι δεξιά, και ως εκ τούτου δεν είναι και η εφημερίδα δεξιά. Αν ήμουν, θα ήταν τιμή μου και καμάρι μου. Δεν θα είχα κανένα λόγο να λέω κάτι διαφορετικό. Αλλά δεν είμαι.

Επίσης, δεν είμαι αριστερή με την κλασσική έννοια του όρου. Όχι μόνο λόγω της εφαρμογής της αριστερής ιδεολογίας στα κράτη που υποτίθεται πως εφαρμόσθηκε, αλλά και λόγω της άσκησης πολιτικής των αριστερών κομμάτων στα κράτη που δεν εφαρμόσθηκε. Μία μόνιμη άρνηση χωρίς ουσιαστικό αντίκρισμα στη σύγχρονη πραγματικότητα.

Είμαι όμως 100% εναντίον της βίας, τόσο της τρομοκρατίας όσο και του φασισμού, γιατί δρουν αντιδημοκρατικά, χωρίς την έγκριση της κοινωνίας και για την επίτευξη ίδιων πολιτικών στόχων.

Εξαιρώ τη βία για λόγους αυτοάμυνας, όταν δηλαδή, έρχεται κάποιος να με βλάψει ή να βλάψει την οικογένειά μου· εκεί μπορεί να ασκήσω κι εγώ βία και η θέση αυτή εν γνώσει μου χωράει πολλές και ποικίλες ερμηνείες. Ο νόμος θα έρθει να κρίνει σε αυτές τις περιπτώσεις ποιος έχει δίκιο και ποιος άδικο -πολύ δύσκολο πάντα το έργο τόσο του νομοθέτη, όσο και του δικαστή.

Η τρομοκρατία όμως, όπως και ο φασισμός είναι οργανωμένες μορφές βίας, δεν είναι άμυνα, δεν έχουν κανένα ηθικό στήριγμα. Και ο Κουφοντίνας ήταν δίχως αμφιβολία μέλος μίας τρομοκρατικής οργάνωσης.

Πέρα απ’ αυτό, το άρθρο του Σ. Κουρουζίδη έλεγε πως δεν έπρεπε να ενδώσει η Πολιτεία στον εκβιασμό του μέσω της απεργίας πείνας. Δεν έλεγε πουθενά να τον αφήσουν να πεθάνει.

Ο ίδιος αναφέρει σχετικά:

«Το κείμενο είναι από τη σκοπιά του κράτους δικαίου και της αντίθεσης στην τρομοκρατία και την πολιτική βία. Το κράτος δεν υποχώρησε, δεν συνομίλησε με τον τρομοκράτη, ούτε όμως του στέρησε τα δικαιώματά του, κατέφυγε, στο τέλος, στη δικαιοσύνη, δεν δικαιώθηκε και υποχώρησε. Έτσι γίνεται στις δημοκρατίες, όποιος πιστεύει ότι ο νόμος είναι με το μέρος του, αυτός ο νόμος προβλέπει πώς μπορεί να διεκδικήσει τη νομιμότητα.

Νομικά ορθό δεν είναι αυτό που ο καθένας υποκειμενικά θεωρεί ορθό, αλλά αυτό που προκύπτει μέσα από τον έλεγχο της δικαιοσύνης. Και αυτό δεν είναι ούτε δεξιό ούτε αριστερό, είναι ο τρόπος της δημοκρατίας.

Η τελική έκβαση της υπόθεσης, νομίζω πως δικαιώνει την οπτική του κειμένου, ο Κουφοντίνας δεν πέθανε, ούτε το κράτος εκβιάστηκε. Όλα κρίθηκαν στη δικαιοσύνη.

Αν παρενέβαινε η πολιτική εξουσία, σε βάρος της δικαστικής, αυτό θα συνιστούσε διάλογο με την τρομοκρατία, κάτι που καμία ευρωπαϊκή χώρα δεν έκανε. Ο κομμουνιστής Ε. Μπερλινγκουέρ π.χ. συμμετείχε σε όλες τις αντιτρομοκρατικές διαδηλώσεις που έγιναν στην Ιταλία την εποχή της δολοφονίας του Α. Μόρο από τις Ερυθρές Ταξιαρχίες και ήταν απόλυτος στο να μην γίνει κανένας διάλογος και διαπραγματεύσεις με τους τρομοκράτες. Το ίδιο και στη Γερμανία, υπήρχε καθολικό μέτωπο του πολιτικού κόσμου απέναντι στην τρομοκρατία. Μόνο στην Ελλάδα, από ολόκληρη την Ευρώπη, ασχολούμαστε ακόμη με την τρομοκρατία αυτού του τύπου. Σε κάθε περίπτωση, είναι μια άποψη με επιχειρήματα, νομικά και πολιτικά, και επιδέχεται και τον όποιο αντίλογο».

Η γράφουσα στηρίζει απόλυτα τον Σ. Κουρουζίδη και την επιλογή της να δημοσιευθεί το σχετικό άρθρο στην εφημερίδα, και όποιος διαφωνεί, έχει το δικαίωμα να διαφωνεί και να εκφράζει τη διαφωνία του. Αυτό άλλωστε σημαίνει δημοκρατία.

Αλεξία Ηλιάδου