Διονύσης Σαββόπουλος: Ένας θαρραλέος άνθρωπος

Πολύ συχνά τίθεται το ερώτημα αν οι άνθρωποι αλλάζουν ή όχι. Άλλοι θα σου πουν με σιγουριά πως αλλάζουν μέσα από τα χρόνια και τις συνθήκες, άλλοι θα επιμείνουν πως ο πυρήνας τους μένει πάντα ο ίδιος.

Η αλήθεια είναι πως κάποιοι εξελίσσονται συνειδητά, κάποιοι αλλάζουν χωρίς να το πάρουν χαμπάρι, άλλοι βαλτώνουν κι άλλοι... απολιθώνονται. Ακόμα και στην περίπτωση της απολίθωσης όμως, έχουν αλλάξει, δεν γεννήθηκαν απολιθωμένοι.

Αυτό που συμβαίνει είναι ότι πάρα πολλοί άνθρωποι κολλάνε σε μία εκδοχή του εαυτού τους κάποιας συγκεκριμένης περιόδου με συγκεκριμένες ιδιότητες και χαρακτηριστικά. Είτε επειδή τους άρεσε περισσότερο αυτή η εκδοχή του εαυτού τους είτε επειδή κάποιο γεγονός τους καθήλωσε εκεί είτε επειδή μετά από αυτήν την περίοδο πήραν για κάποιον λόγο την κατιούσα.

Ο Διονύσης Σαββόπουλος

Κι εδώ θέλω να μιλήσω για τον προσφάτως εκλιπόντα, Διονύση Σαββόπουλο...

Ο Σαββόπουλος λοιπόν δεν ανήκε στην τελευταία κατηγορία: ήθελε και επεδίωκε να εξελίσσεται διαρκώς. Κι αυτό φυσικά ενοχλούσε τους άλλοτε συνοδοιπόρους και ομοϊδεάτες του. Πέρα όμως από τις όποιες θεωρητικές επιλογές του καθενός, όταν η ζωή στα φέρνει έτσι και αλλάζεις κοινωνική και οικονομική κατάσταση, είναι λίγο υποκριτικό να εμμένεις σε συνήθειες και ιδέες του παρελθόντος σου.

Σε κάθε περίπτωση ο Σαββόπουλος είχε το θάρρος να υπερασπίζεται την πορεία του, την χαρωπή, διονυσιακή του διάθεση και την αυθεντικότητά του -την οποία επίσης πολλοί αμφισβητούν εντόνως, όμως, ελάτε τώρα, στην τέχνη δεν μπορεί ούτε καν να αντιγράφει κανείς με επιτυχία χωρίς να είναι βαθιά δημιουργικός ο ίδιος...

Και για τους πιο ρηχούς, σαν εμένα, θέλω να προσθέσω το θάρρος της ιδιόρρυθμης κομψότητάς του - που κατά πάσα πιθανότητα συνεξέλιξαν με την επίσης καλαίσθητη συμβία ολόκληρης της ζωής του, Άσπα...

Ακόμα κι εκεί είχε το θάρρος της αγάπης του...

---

Αλεξία Ηλιάδου

Εκδότρια Εφημερίδας «Ορίζοντες»