Όλοι ξαφνικά μιλούν για το κάπνισμα. Ας πούμε κάτι κι εδώ· έτσι, για την ιστορία...
Το τσιγάρο δεν είναι μια πραγματική απόλαυση, δεν προσφέρει κανενός είδους ανάταση, το πολύ-πολύ μία μικρή ζάλη, μια ανακατωσούρα, ένα μπούχτισμα όταν κάνεις το ένα πάνω στο άλλο, ενίοτε και μια αίσθηση αιώρησης, όταν έχεις πια πάθει νικοτινίαση. Τίποτα θετικό.
Το τσιγάρο το θέλουμε μόνο αφού έχουμε ήδη εθιστεί σ’ αυτό. Το θέλουμε επειδή μας λείπει η νικοτίνη. Μόνο αυτό αν συνειδητοποιήσει κανείς, πως πρόκειται δηλαδή για μια εξάρτηση που την πληρώνουμε χρυσή χωρίς να μας προσφέρει απολύτως τίποτα, είναι επαρκής λόγος για να το κόψει. Συν φυσικά την υγεία που χάνουμε, συν τη βρώμα που αποπνέουμε, την περιοδοντίτιδα, το «ψόφιο» δέρμα, τα κιτρινισμένα δάχτυλα, τους μαύρους τοίχους και κουρτίνες στο σπίτι κ.λπ. κ.λπ.
Το παθητικό κάπνισμα είναι κι αυτό μία αλήθεια: γνωρίζω γυναίκα με κατάμαυρους πνεύμονες, που δεν είχε καπνίσει ποτέ στη ζωή της, απλώς έπαιζε κάθε νύχτα χαρτιά με καπνίστριες.
Ταξιδεύοντας στο εξωτερικό νιώθεις εδώ και χρόνια πολύ γελοίος λόγω της απαγόρευσης του καπνίσματος. Δε μπορείς να πιεις ούτε έναν καφέ και να τον ευχαριστηθείς, το μισό χρόνο κάθε εξόδου τον ξοδεύεις μέσα στο κρύο, ξενερώνοντας μακριά από τους φίλους σου.
Στα σπίτια, δε, των μη καπνιστών που καλοπροαίρετα σου επιτρέπουν να καπνίζεις, για να μην σου χαλάσουν το κέφι, επίσης νιώθεις άσχημα που τους ντουμανιάζεις κι ας μην λένε τίποτα.
Για όλους αυτούς τους λόγους θα έλεγα πως καλό είναι να μην καπνίζει κανείς. Καλό είναι και να μην καπνίζει ο καπνιστής όταν εμφανώς ενοχλούνται οι γύρω του. Όμως, σ’ αυτήν την περίπτωση ενοχλείται ο ίδιος και οι ενοχλήσεις είναι ισότιμες, δεν μπαίνουν σε ζυγαριά.
Καλό είναι λοιπόν να μην καπνίζεις γιατί και ενοχλείς και ενοχλείσαι ταυτοχρόνως.
Η απαγόρευση ωστόσο είναι κάτι άλλο, πέρα απ’ όλ’ αυτά. Μας έχουν χωρίσει όπως πάντα σε στρατόπεδα, να τσακωνόμαστε μεταξύ μας, για λόγους που δεν μας αφορούν πραγματικά. Η απαγόρευση του αλκοόλ ως γνωστόν δεν έφερε τα επιθυμητά αποτελέσματα, κάθε άλλο. Η απαγόρευση των ναρκωτικών δεν έκανε τους ανθρώπους να μην παίρνουν ναρκωτικά, κάθε άλλο. Το ίδιο θα ισχύσει και με το κάπνισμα.
Μόλις η μεσαία τάξη και οι φτωχοί σταματήσουν να καπνίζουν, οι πλούσιοι θα ξαναρχίσουν. Αρειμανίως θα καπνίζουν και οι επαναστάτες των επομένων γενιών, όσοι θέλουν να πάνε κόντρα στο σύστημα. Και οι καλλιτέχνες. Και οι περιθωριακοί. Και οι «ρεμπέτες» της εκάστοτε εποχής.
Όλα είναι κύκλος, έρχονται και παρέρχονται. Ας μην κάνουμε σαν τρελοί για τίποτα…
Ας επιλέγουμε κάθε στιγμή το καλύτερο για εμάς και τους γύρω μας, χωρίς φόβο και χωρίς πάθος.
