ΠΟΙΜΑΝΤΟΡΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΠΑ­ΣΧΑ 2020

Προς

τον Ιε­ρό Κλή­ρο

και τους ευ­σε­βείς Χρι­στια­νούς

της Ι­ε­ράς Μη­τρο­πό­λε­ώς μας

Αγα­πη­τοί μου αδελ­φοί,

Εν μέσω μιας πρω­το­φα­νούς παν­δη­μί­ας που έ­πλη­ξε ο­λό­κλη­ρο τον πλα­νή­τη μας, έ­φθα­σε κι ε­φέ­τος το Πά­σχα, η κο­ρυ­φαί­α εορ­τή της Εκ­κλη­σί­ας.

Η Α­νά­στα­ση του Κυ­ρί­ου μας εί­ναι το θε­μέ­λιο της πί­στε­ώς μας. Ο Κύ­ριος Ιη­σούς με την Α­νά­στα­σή Του νί­κη­σε τον θά­να­το και δι­α­βι­βά­ζει ό­λους ε­μάς, που πι­στέ­ψα­με σ᾽ Αυτόν και βα­σι­στή­κα­με στο όνο­μά Του, «από τον θά­να­το προς τη ζω­ή και α­πό τη γη προς τον ου­ρα­νό». Η Α­νά­στα­σή Του εγ­γυά­ται και τη δι­κή μας Α­νά­στα­ση.

Να για­τί ε­πι­μέ­νει ο α­πό­στο­λος Παύλος γρά­φον­τας προς τους χρι­στια­νούς της Κο­ρίν­θου: «Αν ο Χρι­στός δεν έ­χει α­να­στη­θεί, η πί­στη μας είναι χω­ρίς πε­ρι­ε­χό­με­νο.­.. Αν η χρι­στι­α­νι­κή ελ­πί­δα μας πε­ρι­ο­ρί­ζε­ται σ᾽ αυτήν και μό­νο τη ζω­ή, τότε οι πι­στοί εί­μα­στε οι πιο α­ξι­ο­θρή­νη­τοι απ᾽ ό­λους τους αν­θρώ­πους» (Α’ Κορ. 15, 17,19).

Έ­τσι, το «Χρι­στός α­νέ­στη» είναι το πιο χαρ­μό­συ­νο μή­νυ­μα που α­κού­στη­κε πο­τέ. Πη­γή χα­ράς και ελ­πί­δας.

Έ­τσι, το Πά­σχα του α­να­στημένου Κυ­ρί­ου μας εί­ναι η πιο ευ­φρό­συ­νη ε­ορ­τή· ε­ορ­τή της συγ­γνώ­μης ­και της α­γά­πης. Της κα­ταλ­λα­γής όλων μας με τον Θε­ό και Πα­τέ­ρα μας, αλ­λά και με­τα­ξύ μας.

* * *

Ε­ΦΕ­ΤΟΣ το Πά­σχα μας εί­ναι «και­νόν» με την έν­νοι­α του πρω­τό­γνω­ρου και του δι­α­φο­ρε­τι­κού. Ο φο­νι­κός ιός και ο κίν­δυ­νος να ε­ξα­πλω­θεί μας υ­πο­χρε­ώ­νει να ε­ορ­τά­σου­με το Πά­σχα πο­λύ δι­α­φο­ρε­τι­κά από ο­ποι­α­δή­πο­τε άλ­λη φο­ρά.

● Μα­κριά α­πό τις εκ­κλη­σι­ές μας και τη λει­τουρ­γι­κή ζω­ή αυ­τών των α­γί­ων η­με­ρών.

● Χω­ρίς να μπο­ρέ­σου­με να πλη­σι­ά­σου­με το Πο­τή­ριο της Ζω­ής και να κοι­νω­νή­σου­με το Σώ­μα και το Αί­μα του Λυ­τρω­τή μας Κυ­ρί­ου.

● Κλει­σμέ­νοι στα σπί­τια μας. Μα­κριά α­πό τούς δι­κούς μας, τούς συγ­γε­νείς και τούς φί­λους μας.

● Χω­ρίς να μπο­ρούμε να χα­ρού­με τις ο­μορ­φι­ές της ά­νοι­ξης, που στον τό­πο μας πλαι­σι­ώ­νουν την α­να­στά­σι­μη ατμό­σφαι­ρα της εκ­κλη­σι­α­στι­κής μας ζω­ής.

* * *

Ό­μως δεν παύ­ει να εί­ναι Πά­σχα αλη­θι­νό· «Πά­σχα το τερ­πνόν· Πά­σχα Κυ­ρί­ου, Πά­σχα».

Ό­σο κι αν μας λυ­πούν οι συν­θή­κες· ό­σο κι αν μας λεί­πει η ε­ορ­τα­στι­κή πα­σχα­λι­νή ατμό­σφαι­ρα, η ου­σί­α της πί­στε­ώς μας πα­ρα­μέ­νει ζων­τα­νή και α­ναλ­λοί­ω­τη.

Ο Χρι­στός μας σταυ­ρώ­θη­κε και α­να­στή­θη­κε εν δό­ξῃ «δι᾽ η­μάς τούς αν­θρώ­πους και δια την η­με­τέ­ραν σω­τη­ρί­αν».

Νί­κη­σε τον θά­να­το και τη φθο­ρά. Και μας χα­ρί­ζει ζω­ή και α­φθαρ­σί­α. Μια ζω­ή πού αρχίζουμε να ζούμε α­πό την πα­ρού­σα σύν­το­μη και συ­χνά βα­σα­νι­σμέ­νη ζω­ή μας και ε­πε­κτεί­νε­ται στην α­νέ­σπε­ρη Βα­σι­λεί­α Του, «έν­θα ουκ έ­στι πό­νος, ου λύ­πη, ου στε­ναγ­μός αλ­λά ζω­ή ατε­λεύ­τη­τος».

* * *

Προ­σφι­λέ­στα­τοι Πα­τέ­ρες και α­δελ­φοί Χρι­στια­νοί,

Σας α­σπά­ζο­μαι όλους εν Χρι­στώ με πολ­λή πα­τρι­κή α­γά­πη. Πα­ρα­κα­λώ θερ­μά να προ­σεύ­χε­σθε για ό­λους και για τον τα­πει­νό ε­πί­σκο­πό σας. Ό­πως κι εγώ ο ελάχιστος προ­σεύ­χομαι για σας.

Να προ­σεύ­χε­σθε στον ανα­στάν­τα Κύ­ριό μας να μας α­παλ­λά­ξει, όσο γί­νε­ται συν­το­μό­τε­ρα, α­πό τη με­γά­λη αυτή δο­κι­μα­σί­α.

Να έ­χε­τε όλοι στο σπι­τι­κό σας χα­ρά· τη χα­ρά πού χα­ρί­ζει ο α­να­στη­μέ­νος Λυ­τρω­τής μας όπου κι αν βρι­σκό­μα­στε· ό­σο λυ­πη­ρή κι αν εί­ναι η πα­ρού­σα συγ­κυ­ρί­α.

Θα πε­ρά­σει η παν­δη­μί­α. Και θα μπο­ρέ­σου­με και πά­λι ό­λοι μα­ζί να πα­νη­γυ­ρί­σου­με την έν­δο­ξη Α­νά­στα­ση του Χρι­στού μας.

Ο Επί­σκο­πός σας

† Ο ΝΕ­ΑΣ ΣΜΥΡ­ΝΗΣ ΣΥ­ΜΕ­ΩΝ