Αναζητώντας το ΖΕΝ

Όπως θα έχετε καταλάβει, γράφω ό,τι με απασχολεί. Και ελπίζω να σας απασχολούν και εσάς πότε-πότε κάποια από αυτά που γράφω, έτσι ώστε να υπάρχει μια επικοινωνία, έστω και… τηλεπαθητική.

Κάτι λοιπόν που με απασχολεί τα τελευταία χρόνια, είναι η απίστευτη φασαρία που κάνει μία οικογένεια από ένα διαμέρισμα στην πολυκατοικία μου. Βασικά τα παιδιά της οικογένειας. Δεν ξέρω τι ακριβώς κάνουν, αλλά ακούγεται σαν ποδοβολητά αλόγων σε συνδυασμό με λυσσασμένες κραυγές. Ταυτοχρόνως γαυγίζει και ένας σκύλος από άλλο διαμέρισμα που τους ακούει και ταράζεται. Για να καταλάβετε για τι φασαρία μιλάμε, έχουμε 3 ορόφους απόσταση! Αλίμονο σ’ αυτούς που μένουν από κάτω· δεν μπορώ να φανταστώ τι τραβάνε αυτοί οι άνθρωποι.

Ένα μεσημέρι τους έκανα παρατήρηση σε πολύ έντονο ύφος, επειδή είχα νευριάσει στ’ αλήθεια πάρα πολύ και επιπλέον ήταν ώρα κοινής ησυχίας. Δεν άλλαξε απολύτως τίποτα.

Γιατί τα γράφω όλα αυτά; Γιατί από τότε το σκέπτομαι και το ξανασκέπτομαι. Τις ώρες της μεγάλης μου αναστάτωσης, ψυχικής και σωματικής, προσπαθώ να βρω επιχειρήματα για τον εαυτό μου που να με καθησυχάζουν. Αν είναι δυνατόν που θα με βοηθήσουν να μην ενοχλούμαι, να μην προσέχω το θόρυβο.

Μία από αυτές είναι πως κι εμείς κάναμε πολλή φασαρία νεότεροι και τους γράφαμε όλους, οπότε ίσως είναι και λίγο θεία τιμωρία. Η μητέρα μου κατόρθωνε και κοιμόταν μέσα σε ένα σπίτι που θύμιζε περισσότερο κλαμπ, με τη μουσική στη διαπασών και κόσμο να κάνει κάθε λογής θορύβους. Δεν ξέρω πώς το έκανε, αλλά το έκανε, δεν την πείραζε καθόλου, και ειλικρινά τη θαυμάζω απεριόριστα γι’ αυτή της τη στάση, γι’ αυτήν την σχεδόν υπερφυσική στα μάτια μου ικανότητά της!

Μια άλλη σκέψη είναι, πως αν κάνουμε σαν υστερικοί σε τέτοιες ή παρόμοιες περιπτώσεις, θα είναι και οι άλλοι λιγότεροι ανεκτικοί με εμάς αν κάποια στιγμή κάνουμε εμείς κάτι ανάλογο. Και πως έτσι δημιουργείται σιγά-σιγά ένα κλίμα μοναστηριακό, γεροντικό, ο τόπος αρχίζει να αναδίδει ξινίλα.

Κι αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με το θόρυβο. Έχει να κάνει με όλα όσα πιθανώς μας ενοχλούν ή θεωρούμε πως δικαιωματικά μπορούμε να διεκδικούμε ή πως οι άλλοι οφείλουν να κάνουν ή να μην κάνουν στο όνομα του σεβασμού, ενίοτε και του καθωσπρεπισμού. Ναι, να σεβόμαστε ο ένας τον άλλον, αλλά ας μην γινόμαστε «μυστήριοι» που έλεγε και ο πατέρας μου, ας μην γινόμαστε ιδιότροποι, πόσω μάλλον δύστροποι και τιμωρητικοί.

Αυτά λοιπόν σκέπτομαι και κάπως παρηγοριέμαι, αλλά ακόμα… δύσκολα τα πράγματα!

Έχω πολύ δρόμο ακόμα μπροστά μου μέχρι να κατακτήσω το... ζεν.

Αλεξία Ηλιάδου