Ήρθε η Άνοιξη… Κάνει ημέρες χαρά Θεού, ηλιόλουστες, τα ανθάκια πάνω στις νεραντζιές μοσχοβολάνε… Κι εγώ περπατώ στα δρομάκια της Νέας Σμύρνης και χαίρομαι ακόμα και με τα σπασμένα πεζοδρόμια· μου φαίνονται χαριτωμένα, απομεινάρια της παιδικής μου ηλικίας… Κατά πάσα πιθανότητα είναι από τότε σπασμένα.
Η πλατεία θυμίζει πλατεία χωριού… πας βόλτα και κουνάς δεξιά-αριστερά το κεφάλι "Καλημέρα σας… Τι κάνετε; Όλοι στο σπίτι καλά; Πάντα καλά…" Όσο κι αν έχει κανείς αποφύγει την επαφή, όλην αυτήν την ανθρώπινη πανήγυρη, σε περιμένει δριμύτερη μόλις αποφασίσεις να επιστρέψεις σ' αυτή… Μόλις διανοηθείς να μην της κρύβεσαι άλλo.
Ναι, η πλατεία είναι πάντα εκεί, γεμάτη ασφυκτικά ζωή, έτοιμη να σε χαιρετίσει, να σε λοιδορήσει, να σε συκοφαντήσει, να σε μεθύσει, να σε αγαπήσει, να σε μισήσει… Μα ουδέποτε καθώς φαίνεται να σε λησμονήσει. Όποιος έχει ζήσει κάποτε εδώ, υπάρχει γραμμένος στα κατάστιχα μιας μνήμης συλλογικής, είναι χαραγμένος ονομαστικώς στο Παλούκι, κάποια παλιά φωτοσκιά του τριγυρνάει ακόμα στον Άδωνι ή πίνει ice cream soda στο Γαλαξία… (τι αηδίες έχουμε καταναλώσει στη ζωή μας!)…
Κάποια σινεμαδάκια δόξα σοι ο Θεός συνεχίζουν να υπάρχουν, θα πιούμε άλλη μια μπύρα υπαίθρια δακρύζοντας ή γελώντας εκκωφαντικά μπρος στη μεγάλη πάνινη οθόνη -ποιος στ' αλήθεια θα νοιάζεται κάποτε ποιος τα διαχειριζόταν;…
Η αλήθεια είναι πως τον καιρό αυτό πληρώνουμε λάθη του παρελθόντος, όχι όμως αυτού του παρελθόντος… όχι… ποτέ δεν κάναμε λάθος με την ανθρώπινη πλευρά μας… Όση σκληρότητα κι αν επιδεικνύουμε όλοι κάποιες φορές. Κι όση επιπολαιότητα. Δεν είναι λάθος η έμφυτη ανεμελιά μας -αφήστε του Βόρειους να λένε-, ούτε η συναισθηματική μας φύση. Ας μην μετανιώνουμε για το τι είμαστε. Ας μην μετανιώνουμε βασικά για τίποτα. Στο κάτω-κάτω η ζωή είναι για να τη ζούμε και να τη χαιρόμαστε.
Καλή μας Άνοιξη· είναι πραγματικά πάλι εδώ. Ας την απολαύσουμε· με κέφι και καλή παρέα.
Όλα αλλάζουν, κι όλα γυρίζουν. Νομοτελειακά.
Αλεξία Ηλιάδου