Αύριο, Τετάρτη, αναμένεται να διεξαχθεί η δίκη του 22χρονου επιδειξία της Νέας Σμύρνης. Κατηγορείται για προσβολή γενετήσιας αξιοπρέπειας κατά συρροή.
Για το πρωί της Τετάρτης (3/5) είναι προγραμματισμένη η εκδίκαση της δίωξης για προσβολή γενετήσιας αξιοπρέπειας κατά συρροή σε βάρος του 22χρονου που ακολούθησε τη Δανάη Ακριβιάδου επιδεικνύοντας το μόριό του στη Νέα Σμύρνη. Τη σεξουαλική παρενόχληση που ευτυχώς δεν έγινε επίθεση αποφάσισε να δημοσιοποιήσει η ίδια πριν από δύο χρόνια.
Υπενθυμίζεται ότι η Δανάη Ακριβιάδου «ανέβασε» στον προσωπικό της λογαριασμό στο Facebook δύο φωτογραφίες και ένα video από τις στιγμές αγωνίες και φόβου που βίωσε, την ώρα που επέστρεφε σπίτι της.
«Τρέμω στην ιδέα του τι θα είχε γίνει αν δεν είχα ήδη τα κλειδιά στο χέρι μου και δεν είχα κλείσει καλά την πόρτα. Αν τον αναγνωρίσει κάποιος παρακαλώ να επικοινωνήσει μαζί μου. Έχει γίνει ήδη καταγγελία στο Α.Τ. Νέας Σμύρνης».
Από τότε μέχρι σήμερα έχουν περάσει δύο χρόνια. Η εκδίκαση της υπόθεσης έχει πάρει δύο αναβολές και το νομικό επιτελείο του θύματος ευελπιστεί ότι δεν θα υπάρξει και τρίτη αναβολή με τον θύτη να γνωρίζει την καταδίκη για την πράξη του.
Είναι βράδυ. Γύρω στις 00.30. Για περίπου πέντε λεπτά η Δανάη Ακριβιάδου θα ζήσει τον τρόμο. Ξανά. Είναι η δεύτερη φορά στη ζωή της - και ελπίζουμε η τελευταία - που κάποιος «άρρωστος» έχει κινηθεί προς το μέρος της, θέλοντας να εξαπολύσει τα ζωώδη ένστικτά του.
Η Δανάη τρέχει γρήγορα και καταφέρνει να κλείσει την εξώπορτά της. Ο επιδειξίας εκεί. Απ' έξω, με τα χέρια του κολλημένα στην πόρτα της και το μόριό του να βγαίνει από το φερμουάρ του παντελονιού.
Η Δανάη κλείνεται στο σπίτι της. Και δεν μπορεί να βγει απ' αυτό. Βυθίζεται μέσα στο σκοτάδι. Όχι το δικό της. Σ' αυτό που η κοινωνία, τα στερεότυπα, η πατριαρχία, το μεγάλωμα των αγοριών έχουν φροντίσει να καλύψει τα πάντα, ακριβώς σαν να βρισκόμαστε μέσα σε μια μαύρη τρύπα.
Σήμερα, περίπου έξι μήνες από εκείνο το περιστατικό που μας σόκαρε όλους, η Δανάη Ακριβιάδου είναι εδώ, πιο δυνατή από ποτέ και μέσω του Jenny.gr απευθύνεται σε όλες τις γυναίκες: «Μη σκέφτεστε τι θα βάλετε, δεν φταίτε εσείς». Φτάσαμε στο σημείο που η ομορφιά κι ο έρωτας έχουν γίνει αιτίες θανάτου. 16 θανάτων, για την ακρίβεια, μέχρι τώρα. Το κείμενο αυτό γράφτηκε στις 10/12. Δεν ξέρω αν όταν δημοσιευθεί ή, ακόμα χειρότερα, μέχρι να το ολοκληρώσω, θα έχουν γίνει 17.
Σας αφήνω στα λόγια της Δανάης. Εξάλλου, αυτά έχουν μεγαλύτερη σημασία. Μία νεαρή κοπέλα που στέκεται στα πόδια της, είναι εδώ προσπαθώντας να νικήσει τους εφιάλτες που κάποιοι προσπάθησαν τόσο βίαια να ριζώσουν μέσα της.
Η συνέντευξη-εξομολόγηση της Δανάης
Έχουν περάσει πάνω από 6 μήνες από την ημέρα του περιστατικού. Πώς είσαι σήμερα; Δεν νομίζω ότι το 'χω ξεπεράσει. Βασικά χρειάστηκε να κάνω ψυχοθεραπεία για να φτάσω στο σημείο να πω ότι είμαι ΟΚ, μέχρι ενός σημείου. Γενικά, είμαι πάντα πολύ αγχώδης οπότε δεν μου είναι πολύ εύκολο. Είναι μια πολύ άσχημη ανάμνηση και δεν θέλω να περάσει κανείς άλλος κάτι ανάλογο.
Μέχρι εκείνο το βράδυ, είχαν συμβεί περιστατικά που να σε έκαναν να νιώθεις «ενοχή» για το ότι είσαι μια εμφανίσιμη κοπέλα; Αυτό που συζητάμε πάντα με τις φίλες μου είναι το τι θα βάλουμε. Σκεφτόμαστε τι θα φορέσουμε για να μην προκαλέσουμε. Έχουμε στο μυαλό μας ότι εμείς είμαστε λάθος. Το θέμα δεν είναι να μην βάλουμε κάτι για να μην συμβεί το οτιδήποτε, αλλά να βάζουμε ό,τι θέλουμε, να νιώθουμε άνετα.
Σήμερα σκέφτεσαι έτσι; Σήμερα είμαι πολύ καλύτερα, δεν το σκέφτομαι τόσο πολύ. Μ' έχει βοηθήσει η ψυχοθεραπεία γιατί μέσω αυτής κατάλαβα ότι δεν είμαι εγώ το πρόβλημα.
Οι φίλες σου έχουν βιώσει ανάλογα περιστατικά; Ναι, όλες τους. Απ' όλες τις κοπέλες που γνωρίζω - εκτός μίας, άντε δύο - όλες έχουν βιώσει ανάλογα περιστατικά, ίσως και χειρότερα.
Εσένα σου είχε τύχει στο παρελθόν κάτι παρόμοιο με το πρόσφατο περιστατικό που έγινε γνωστό στο πανελλήνιο; Ναι. Και μάλιστα ήταν και χειρότερο απλά δεν υπήρχε κάμερα για να το καταγράψει.
Πότε συνέβη; Πριν από πέντε χρόνια αν δεν κάνω λάθος. Πήγαινα στη φίλη μου που μένει στη Φιλοθέη. Ήταν σε μια περιοχή που υπάρχουν διάφορες πρεσβείες και γενικότερα υπάρχουν κάμερες. Ήρθε ένας κατά πάνω μου. Είχε έξω το μόριό του, με άρπαξε προς το μέρος του. Ευτυχώς μιλούσα στο κινητό με το αγόρι μου, άρχισα να φωνάζω και από τον τρόμο μου πήγα να βγω στην Κηφισίας. Φυσικά και τότε πήγα στην Αστυνομία. Μου είπαν "Ναι, θα το δούμε". Δεν υπάρχει καμία δικαιοσύνη, με το θέμα μου δεν έχει γίνει τίποτα ακόμη. Η υπόθεση έχει πάρει τρεις αναβολές.
Αυτός ο άνθρωπος κυκλοφορεί ελεύθερος; Ναι, μάλιστα, μία μέρα τον συνάντησα στον δρόμο και με κοιτούσε έντονα. Αυτός ο άνθρωπος... Δεν θέλω να πω πολλά γι' αυτόν, αλλά δεν βλέπω καμία μετάνοια. Δεν έχει καταλάβει πόσο σοβαρό είναι αυτό που προκάλεσε και τι ήθελε να κάνει.
Οι γονείς του προσπάθησαν να επικοινωνήσουν μαζί σου; Να σου ζητήσουν έστω μία συγγνώμη; Ποτέ. Ούτε ένα συγγνώμη, και είναι πολύ άσχημο αυτό.
Νιώθεις ότι μπορεί να αλλάξει κάτι πάνω στο θέμα της παιδείας και το πώς αντιμετωπίζει τέτοια θέματα η κοινωνία; Ειλικρινά λυπάμαι πάρα πολύ για την κοινωνία μας και τη δικαιοσύνη που δεν υπάρχει. Εδώ σκοτώνουν και βγαίνουν σε λίγα χρόνια.
Πιστεύεις ότι είναι η ώρα να δημιουργηθεί ένα εκπαιδευτικό πρόγραμμα για τη συμπεριφορά των ανδρών απέναντι στις γυναίκες; Αυτό θα έλεγα κι αν δεν με ρωτούσες. Δεν υπάρχει παιδεία, έχουμε κολλήσει στους Αρχαίους Έλληνες. Βρισκόμαστε σε μια προγονολατρεία... Λέμε "Α, εμείς οι Έλληνες...". Στην ουσία δεν είμαστε τίποτα το ξεχωριστό. Ποια παιδεία; Ποια δικαιοσύνη;
Όταν ένα αγόρι μεγαλώνει με τον πατέρα του να το ρωτάει "Τι έγινε; Γαμ*σες;", θεωρώ ότι είναι μοιραίο να σκέφτεται μόνο με το μόριό του. Θεωρεί ότι μόνο αυτή είναι η δύναμή του. "Εχω αυτό και μπορώ να κάνω ό,τι θέλω". Και φυσικά παίζει και σημαντικό ρόλο η κάθε μάνα με το πώς συμπεριφέρεται στο αγοράκι της. Είναι ένα συνονθύλευμα. Είμαι αισιόδοξη, βλέπω κινητοποίηση από πολλούς ανθρώπους, αλλά ακόμη είμαστε πολύ πίσω για να έρθει η αλλαγή. Πρέπει να γίνουν δομημένα και πιο ουσιαστικά βήματα.
Από το δικό σου περιστατικό και μετά, ήρθαν κοπέλες να σου ζητήσουν βοήθεια; Γενικά, η γυναίκα που υφίσταται κακοποίηση. Είτε αυτή είναι σεξουαλική είτε λεκτική είτε της ασκείται σωματική βία, νιώθει ντροπή. Αισθάνεται ένοχη - όπως είπα και πιο πριν. Νιώθω όμορφα που έρχονται γυναίκες και μου λένε την ιστορία τους. Με εμπιστεύονται και μου ανοίγουν τη ψυχή τους. Φυσικά και τις βοήθησα όπως μπόρεσα, τις συμβούλευσα... Και μέσα απ' αυτήν τη συνέντευξη πραγματικά θέλω να φωνάξω σε όλες τις γυναίκες ότι το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνουν είναι να απευθυνθούν στις Αρχές. Να μη διστάσουν. Υπάρχουν περιστατικά που δεν υπάρχει άλλη λύση.
Περιστατικά όπως; Όπως βιασμοί. Πρέπει ως κοινωνία πρέπει να αφήσουμε πίσω το ταμπού "Α, μην ανακατευτούμε, μην καλέσουμε την αστυνομία, μην επέμβουμε". Πάρα πολύ μεγάλο λάθος. Προσωπικά έχω ακολουθήσει και γυναίκες που πιστεύω ότι είναι σε κίνδυνο μέχρι να βεβαιωθώ ότι είναι εντάξει. Καθημερινά μου συμβαίνουν τέτοια περιστατικά. Είναι λεκτικά όμως.
Η οικογένεια του θύματος πόσο σημαντικό ρόλο παίζει ή πρέπει να παίζει για να μπορέσει το παιδί τους να ξεπεράσει αυτό το ψυχολογικό ή και σωματικό σοκ;
Πρέπει οι γονείς να ακούν τα παιδιά τους, να τα καταλαβαίνουν, να είναι κοντά τους.
Σκέφτεσαι να κάνεις δική σου οικογένεια; Ένας λόγος που δεν θέλω να κάνω παιδιά είναι αυτός: Η κοινωνία. Σκέφτομαι "Που θα φέρω το παιδί μου" ή ότι θα μεγαλώσει και θα έρθει να μου πει "Γιατί με έκανες; Τι σου έφταιξα"; Δεν είναι αισιόδοξο αυτό που λέω, όμως έτσι νιώθω. Ειδικά τώρα.
Δεν πιστεύεις ότι εμείς, η νέα γενιά, μπορούμε να φτιάξουμε κάτι καλύτερο για τα παιδιά μας;
Αν πάω σ' ένα χωριό και φτιάξω μια καλυβούλα, ναι, θα είναι καλά. Αλλά στην Αθήνα, να κάνω παιδί; Μ’ αυτήν την κοινωνία; Με τα λεφτά που παίρνω; Να έχω κόρη και να μην μπορεί να κυκλοφορήσει με ασφάλεια; Να είναι με το άγχος.
Πιο πριν είπες ότι δεν υπάρχει δικαιοσύνη. Τι πρέπει να αλλάξει;
Ο βιασμός θα πρέπει να γίνει εφάμιλλος της δολοφονίας. Πιστεύω ότι όταν υπάρχει μεγάλη ποινή, το σκέφτεσαι πολύ παραπάνω πριν κάνεις κάτι. Έτσι θέλω να πιστεύω τουλάχιστον. Οι ποινές πρέπει να είναι αυτές που δίνονται από το δικαστήριο και να μην υπάρχουν ελαφρυντικά στη συνέχεια.
Άκουσα τον κύριο Κοκκινόπουλο να λέει στη συνέντευξή σας ότι αυτοί οι άνθρωποι που βιάζουν ή σκοτώνουν δεν έχουν καμία απολύτως ενσυναίσθηση για το τι κάνουν. Αυτό ακριβώς συμβαίνει. Τους αρέσει να βλέπουν τον τρόμο στα μάτια σου, μ' αυτό εξιτάρονται.
Το πιο δύσκολο μετά την επίθεση έξω από το σπίτι σου, ποιο ήταν;
Το πιο δύσκολο ήταν η επόμενη ημέρα. Είχαν μαζευτεί δημοσιογράφοι έξω από το σπίτι μου, στις 6 το πρωί. Κοιμόμουν και αντιλήφθηκα τα φώτα που υπήρχαν στον δρόμο. Σκέφτηκα "Δεν μπορεί να συμβαίνει αυτό". Όπως είπα, είμαι πολύ αγχώδης. Με έπιασε κρίση πανικού. Μέχρι να ξεφουσκώσει το θέμα, όλο αυτό ήταν πολύ δύσκολο για μένα.
Πέρα από το ψυχολογικό σοκ που είχα να διαχειριστώ, διάβαζα και διάφορα σχόλια του τύπου "Και τι έκανες εκείνη την ώρα έξω, ήμασταν σε καραντίνα και στις 23.30 κυκλοφορούσες;". Είχα αφήσει το κινητό μου, δεν το έβλεπα καν.
Πότε κατάφερες να ανοίξεις την πόρτα του σπιτιού σου και να βγεις πάλι έξω; Κάποιες μέρες μετά. Δεν έβγαινα. Ήρθαν οι φίλοι μου και με πήραν να πάμε για καφέ. Ήταν μέρα. Δεν μπορούσα να βγω βράδυ.
Ύστερα από πόσο καιρό άρχισες να κυκλοφορείς και πάλι πιο ελεύθερα; Μου πήρε πάρα πολύ καιρό μέχρι να νιώσω και πάλι άνετα. Πάρα πολύ καιρό. Αλλά και πάλι, έβγαινα με τις φίλες μου. Μόνη μου βγήκα σίγουρα μετά από έναν μήνα.
Σήμερα πώς είναι η Δανάη και τι περιμένει από την κοινωνία; Δικαιοσύνη βασικά. Δεν ξέρω τι άλλο μπορώ να περιμένω. Ειλικρινά. Βλέπω ότι υπάρχουν άνθρωποι που ασχολούνται ουσιαστικά με το θέμα κι αυτό είναι ευχάριστο, αλλά από 'κει και πέρα, δεν μπορώ να περιμένω κάτι. Το θέμα είναι η Δικαιοσύνη κι η Αστυνομία. Νομίζω ότι πρέπει να κάνουν τη δουλειά τους και να προστατεύουν τους πολίτες.
Επίσης, αυτό που θέλω να πω είναι, μακάρι όλοι οι άνθρωποι να μπορούσαν να πάνε σε ψυχολόγο. Όλοι οι άνθρωποι. Θα ήταν εντελώς διαφορετική η κοινωνία μας. Είναι ωφέλιμο να το παραδεχόμαστε όταν κάτι είναι λάθος μέσα μας, ώστε να το φτιάχνουμε. Είναι τόσο δύσκολο αυτό;
Είσαι και σοπράνο; Σπούδαζα όπερα, είναι το πάθος μου κι η μεγάλη μου αγάπη. Όμως, επειδή είναι αρκετά ακριβό μού είναι δύσκολο να το υποστηρίξω πλέον. Εύχομαι να το συνεχίσω και να το εξελίξω όσο πιο γρήγορα μπορώ. Αυτό είναι το αντικείμενο που θέλω να ακολουθήσω. Επίσης, είμαι και make up artist.
Από την κουβέντα μας διακρίνω ότι έχεις αρκετό χιούμορ. Σε έχει βοηθήσει στο να στέκεσαι όρθια μετά από όσα σου έχουν τύχει; Οι φίλοι μου με παρομοιάζουν με τον Τσάντλερ και τη Φοίβη από τα Φιλαράκια, για διαφορετικούς λόγους. Το χιούμορ είναι το coping mechanism μου σε ό,τι μου συμβαίνει.
Θέλω να στείλεις ένα μήνυμα στις κοπέλες που διαβάζουν αυτήν τη συνέντευξη, στους ανθρώπους που έχουν βλάψει γυναίκες και στους γονείς των θυτών. Στις κοπέλες που διαβάζουν αυτήν τη συνέντευξη θέλω να πω: Είμαστε απίστευτα δυνατές γιατί έχουμε ζήσει την έμφυλη βία στο πετσί μας από τη στιγμή που γεννιόμαστε και παρόλα αυτά δεν το βάζουμε κάτω. Και δεν φταις εσύ. Συνέχισε να κάνεις και να φοράς ό,τι αγαπάς. Με τον καιρό όλα θα φτιάξουν, θα τα φτιάξουμε εμείς. Στους ανθρώπους που έχουν βλάψει γυναίκες: Ίσως αν αυτοί οι άνθρωποι είχαν αντιληφθεί την διαταραχή τους και είχαν ζητήσει βοήθεια, να μη γινόντουσαν αυτά. Επιτέλους σταματήστε να μας βλέπετε σαν αντικείμενα. Έχουμε ζωή, στόχους, ένα σπίτι να γυρίσουμε το βράδυ. Δεν είμαστε ιδιοκτησία σας. Στους γονείς των θυτών: Τα παιδιά μέχρι κάποια ηλικία είναι σαν πλαστελίνη. Οι γονείς διαμορφώνουν ως έναν βαθμό τον χαρακτήρα τους, την προσωπικότητά τους. Οι αποτρόπαιες πράξεις των θυτών είναι συνέπεια της ανατροφής τους. Μάθετε στα παιδιά σας να σέβονται. Γιατί με τις πράξεις τους σκοτώνουν αθώες ψυχές.