Ο κόσμος είναι γεμάτος διαφορές και ανισότητες, φαντάζομαι όλοι το βλέπουμε αυτό και το καταλαβαίνουμε. Το οικονομικό μοντέλο της Δύσης -που έχει επιβληθεί στο όποιο πολιτικό της μοντέλο- προστάζει την παγκοσμιοποίηση με βασικό ζητούμενο την εκμετάλλευση όλων των πόρων της γης και τη συσσώρευση του πλούτου στα χέρια λίγων εταιριών, λίγων χωρών, λίγων ανθρώπων. Οι υπόλοιποι τίθενται αυτομάτως σε ένα ιεραρχικό σύστημα, σε μια πυραμίδα, όπου η βάση της είναι τεράστια, σηκώνει όλο το βάρος του οικοδομήματος και βρίσκεται συνεχώς μέσα στη λάσπη.
Νομίζω πως κι αυτό είναι σαφές, πως έτσι είναι, ασχέτως αν μας αρέσει ή όχι, αν μας βολεύει ή όχι, αναλόγως τη θέση μας κλπ. Απλά ας δεχθούμε ότι πράγματι έτσι είναι.
Μια συζήτηση θα ήταν αν θα προτιμούσαμε ίσως να ομοιάσουμε στο σχήμα των πλανητών, της ίδιας της γης, και να μετασχηματίσουμε το οικοδόμημά μας σε σφαιρικό, όπου όλοι θα κατοικούσαν στον φλοιό. Πέραν του αν αυτό είναι εφικτό ή όχι, το μεγάλο ερώτημα είναι κατά πόσο ο κάθε ένας από εμάς θα προτιμούσε ένα τέτοιο μοντέλο. Γιατί ασχολούμαστε συνέχεια με μικρολεπτομέρειες και αρνούμαστε ουσιαστικά να απαντήσουμε στο κύριο ερώτημα, στο γενικό, στο συνολικό ερώτημα: «Πώς θέλω να είναι ο κόσμος στον οποίο ζω;»
Δεν υπάρχει σωστό και λάθος, ας μην πέφτουμε σ’ αυτήν την παγίδα. Όλα είναι δόκιμα. Απλά ας το σκεφτούμε έστω για λίγο, για να είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας και να ξέρουμε τι κάνουμε και γιατί το κάνουμε. Η φύση του ανθρώπου είναι –ακόμα- ανταγωνιστική, εκεί βασίζεται το σύστημα, οπότε δεν είναι «λάθος», είναι αυτό που επιλέγουν συνειδητά ή ασυνείδητα οι περισσότεροι άνθρωποι· ενώ βαρυγκωμούμε όταν είμαστε στη βάση, έχουμε την «ελπίδα» πως θα ανέβουμε και ίσως κάποτε φτάσουμε και στην κορυφή. Και μας αρέσει αυτό, γιατί δεν ζούμε στο τώρα, ζούμε στο χθες και στο αύριο (αλλά αυτό είναι μια άλλη μεγάλη κουβέντα).
Επίσης, ενώ υμνούμε σε όλα –ακόμα και στα εσωτερικά- διαφημιστικά μας σποτ τη διαφορετικότητα, ενοχλούμαστε βαθύτατα όταν κάποιος πραγματικά διαφέρει από το μέσο όρο. Κι συχνά ενοχλούμαστε σε σημείο βίας όταν κάποιου είδους διαφορετικότητα αποκτά ένα σεβαστό ποσοστό και προσπαθεί να επιβάλλει την ισότιμη παρουσία της μέσα στο σύνολο της κοινωνίας, βλέπε γάμους ομοφυλοφίλων.
Σε πολλές περιπτώσεις όμως υπάρχει πραγματική σύγκρουση συμφερόντων, όπως π.χ. με τους μετανάστες, που είναι σαφές πως δημιουργούν προβλήματα, κανένας δε μπορεί να το αρνηθεί αυτό, όμως η λογική και η πρακτική να τους πετάξουμε στη θάλασσα, είναι μια λογική και μια πρακτική βίας, η οποία βία -πέραν της κακοήθειας του πράγματος-, ποτέ δεν συμμαζεύεται, αντιθέτως πάντα φουντώνει και φουντώνει και κατακαίει τα πάντα στο πέρασμά της. Η βία γεννά βία, όπως καθετί γεννά το όμοιό του, όπως ο άνθρωπος γεννά άνθρωπο και η κατσίκα κατσίκι, έτσι ακριβώς η βία γεννά βία και πολλαπλασιάζεται και εξαπλώνεται, κι αν η Ελλάδα έχει γεμίσει μουσουλμάνους, παράνομους, λαθραίους, εγκληματίες, μαύρους, ελεεινούς -ό,τι νομίζετε πείτε τους από μέσα σας, το politically correct μας μάρανε τώρα - μετανάστες, ας σκεφτούμε για μια στιγμή κι αυτό το σενάριο: έναν κόσμο που θα έχει γεμίσει βία. Βία προς οτιδήποτε και οποιονδήποτε δεν αρέσει στον εκάστοτε δυνατό· συν την αντίστασή της.
Απλά ας σκεφτούμε. Τίποτα παραπάνω. Αλεξία Ηλιάδου